40 Mum

Hayatta en korktuğum afet, depremdir.

Ne yaparsanız yapın, gelir çünkü. Dünyadaki rüyanızdan uyandırır sizi. Ama bu sefer farklı, başka. Uyuyamamıştım o gece. Uykunun gelip beni bulmasını bekliyordum.

Öğrendiğim andaki şokumu, titreyen ellerimi unutamıyorum. Atılan yardım tweetlerini tekrar paylaşmaktan, yazmaktan, bir şekilde yardım ulaşmasını dilemekten başka elimden hiçbir şey gelmemesi ise ayrı acizlik hissettirdi.

Sonra, sonrası felaket, hepimizin bildiği. Yaşama devam ediyor olmaktan, nefes almaktan, üşümemekten, içtiğim sudan, yediğim bir lokmadan, hepsinden utanır oldum, olduk biliyorum.

Ülkemizde depremden etkilenmeyen tek bir aile olduğunda inanmıyorum. Hepimiz ya ailemiz ya akrabamız ya da arkadaşlarımız için seferber olduk. Hepimiz tanımadığımız binlerce cana, derman olabilmek için savaştık.

Bu yüzyılın savaşı topla tüfekle olmazmış, kendi içimizde kendimizle savaşarak mücadele veriyoruz, maalesef. Fakat bir yandan da birleşiyoruz en çok da kanayan yerimizden.

O kadar zor ki içimden geçenleri kelimelere dökmek. Ne yazsam boş, eksikmiş gibi. Yaşamaktan utanç duymak belki de.

Yitip giden canların ardından acımız yüreğimizde yanan 40 mum misali. Sanılıyor ki günler geçtikçe unutacağız olanları. Bu öyle bir yas ki 39 tanesi sönse yürekte, 1’i olanca gücüyle yanmaya devam edecek, sönmemek üzere.

Sönmeyecek çünkü aldığımız her nefeste onlara borçlu olduğumuzu bileceğiz. İlk günler yaşamaktan utandığım günler şimdilerde, devam etmenin kaçınılmaz son olduğunu anladığımız zaman diliminde yazıyorum.

Ben, Sıla. 20 yaşında yüreğine memleketin en büyük felaketinin acısı düşmüş, yarınların emanetçisi, gencim.

Bir gün aynı son ihtimali olan bir şehirde, yapılanları ve yaşananları unutmadan, hayatımı, yaşayamayanların en büyük mirası olarak görmeye karar verdim. Artık attığım her adım öncesinden daha güçlü olacak, yaptığım her iş bir öncekinden daha iyi, daha adil ve düzenli olacak, güldüğüm her an bir öncekinden daha emin olacak, yeni güne uyanabildiğim ve huzurla uyuyabildiğim her gün bir öncekinden daha canlı yaşayacağım. Yaşayamayan on binlerce insanın sorumluluğu adına yapacağım bunu.

Pes etme lüksüm de, düşme şansım da yok artık.

11 ile sözümüz var, yüzleşilmesi gereken konular, görülecek davalar, aranacak haklar var. 11 ili yeniden ayağa kaldırmak adına bir gecede hayatından olan canlara bir şeref borcu var.
Hiçbir şeyi unutmadan, yaralarımızı birleşerek sevgiyle sardığımız güzel günlere.

“Kötülük silinip gittiğinde sadece biz kalacağız, her şeyi eskisinden iyi yapmak için.”
 
 
Sıla Malik