Tehdit ve Algı

Çok kritik bir noktadayız ve işin ciddiyetini gerçek anlamda algılayabilen kimse ya çok az var ya da hiç yok. Ülke olarak da, kişi denen tür olarak da, tüm yaşamlılar ve parçası olduğumuz Yeryüzü Ana olarak da çok büyük bir tehdit altındayız ve tehditin kaynağı da varlığımıza çok uzak değil:

BİZ!…

Türümüzün temel özelliklerine, hangi pencereden bakarlarsa baksınlar, sağdan, soldan, olabilecek en yüksek orandan daha da ileri bir noktada uzak bir algıya iye birey olamadığı açık olan veya kendini birey sanan/birey sanılan tüm kişiler.

Bir yanda etnik ve kültürel olarak akraba olduğumuz Japon dürüstlüğü, bir yanda bizim kimselerimizin dünyaca ünlü… Nesi? Yanıtlamak gerçekten gerekli mi? Ömrümde yalan söylemedim. Mârifet diye söylemiyorum. Hattâ bâzen “Keşke söyleyebilsem” diye içimden geçiyor. Çünkü dürüstlük, çoğunluğun bu nitelikten alabildiğine uzak olduğu bir toplumda/toplulukta yere seriyor dürüst bireyi kezlerce. Üstelik, yakından tanıyanlar benim gerçekliğimi ne kadar bilse de diğerleri aslâ inanmıyor bir kimsenin yalansız yaşayabileceğine. İşte bu bir sorun, gerçek ve koca bir sorun. Kişiler yalanı o denli kanıksamışlar ki, bir kimsenin gerçekten dürüst olabilmesini “doğaüstü” görüyorlar.

Emin olduğum bir şey var ki nice doğaüstü savlar çok daha kolay kabûl görüyor yığınlar arasında. Sonuçta, bir Selçuklu Hânının kümbetindeki(Osmanlı’da “türbe” denen yapılara diğer tüm Türkiye-Türk devletleri “kümbet” dermiş.) mumyasını, “sağaltır, şifâ verir” sözleri yayıldığından, herkes birer küçük parça kopara kopara, yemek için elbette, bitirmişler koca gövdeyi.

İşte bu yığınlar, bu algısı zayıf gövdelerden oluşan geniş yığınlar, anamız olan yeri, kardeşimiz olan suyu, babamız sayılan göğü de böyle parça parça kopara kopara hem kişi denen kendi türümüzü, hem nice diri türleri, nice ülkeleri yediler, uygarlıkları yok ettiler, ediyorlar ve yer yüzünün hiç süresi kalmadı artık, hiç. Bu kadar mı kör olur algılar?

Uyan artık ey koca yığın, UYAN!

Gözlerinin önünden geçen soluk ışık, sana şah damarından daha yakın olanın içindeki zerresinden sende kalandır, üstünü örtemediğin. O ışık son umudundur. Sana ışık diye yutturulan elektrikle aydınlanan ampûllere, ak örtülü sahteliklerin yerin gövdesine zerk ettiği ağulara karşı aç algılarını, evrenin gerçeğine, içimdeki ışığa uyan, UYAN!…

Sevi ve ışık ile!…
 
 
Atakan Balcı