Geçmiş Zaman Olur Ki

Toplaşın! Duygu dalgalarıyla yazıyorum.

Size diyebilirim ki karantina süreci beni zorluyor, sarsıyor, sıkıştırıyor. Her türlü duyguya toslatıyor, sonra başımı kaldırıp yukarı baktırıyor.

Öylece kalıyorum.

Aklımda lise yıllarımda bizim çocuklara beni illa da götürün diye tutturduğum Göztepe maçı var. Gol olacakmış gibi bir pozisyon ve bir sevinç hareketi, bir kıyamet. Pogoya giriyorlar (pogo: kontrolsüz itişip kakışma ile ilgili hareket) ve gelen bir dirsek ile yerde buluyorum kendimi.

Kalakalmak mı? Başını yukarı doğru kaldırıp bakmak. Bugünlerde de, hatta bu süreçte de zaman zaman girdiğim, dalıp çıktığım bir hal oldu bu durum. Haller meselesi.

Bir salıncaktayım ve o duygudan o duyguya geçiyorum. Ah karşımda cam gibi bir anı. Büyüteçle büyütüyorum onu.

İstanbul, Ali Sami Yen Stadı, Metallica konseri.

Konserden sadece 30 saat öncesinde bana çarpan bir dolmuş ve… dirseğimde çatlak oluşmuştu. Taksim İlk Yardım Hastanesi’ne sevgi dolu taşınışımı anımsıyorum. Bir dakikada kaç kere Oyluş’u telafuz edebilir ki bir insan? Ağlıyordum. Ağlama nedenim mi? Ya konsere gidemezsem düşüncesinin ağırlığı…

Gittim mi? Gittim. Bu sefer pogolardan kaçtım. Sanki sadece sahnede Lars ve ben vardık. James’in ana yan ekrana yansıyan penasını hatırlıyorum. Lars’ın davul sesleri ile kendimden geçiyor, çığlık atıyor, bağıra bağıra şarkı söylüyordum, kolum sargılı.

Sonrası mı? SAD but TRUE. 40.000 seyirciden biri olmanın haklı mutluluğu. Dünya devleri ile aynı atmosferde olmak ve inanılmaz bir sinerji.

Tüm bunlar şimdilerde niye aklıma geliyor?

Çünkü o zamanların sosyal sermayesi bunlar. Bu sıkışmışlıkta da merhem oluyor, ağrı kesiyor ve bir şeylere iyi geliyor. Paylaşımı arttırıyor.

O zamanlardan bu zamanı nasıl göremediysem şimdi de bir şeyler birikiyor zihnimde, içimde ve dünyamda. Carl Sagan’ın dediği soluk mavi nokta olan dünya kendi içindeki mucizelerine rağmen hasta. Ne olur? İleride mürekkep olur damlar yüreklere bu yaşananlar bilirim. Durup çalkalanan benden gelenler bunlar. Arada sallansam daha neler çıkar neler. Meyveleri düşsün diye sallanan ağaçlar gibi. Biz de sallansak mı biraz? Kim bilir ne tatlıdır o meyveler. İyi mi oldu, bence iyi ki de olmuş. O zaman Nothing Else Matters…

İlayda Oylum Güleryüz