Oldu

“Yağmur neden yağdı şimdi?” diye nasıl soramıyorsam “İyi de neden şimdi böyle oldu? Niye oldu?” diye sormamayı öğrendim. Bulut geldi, geçti ve yağmur yağınca bir su birikintisi ile nice kuşlar su içti. Şimdi de ağladığım kadarı bana şifa; vücuduma, benliğime farkındalık.

Kendime haksızlık edeceğim bir şey yok, kolay bir süreç ve zaman değil. Sakin ol; İngilizlerin deyimiyle “Keep Calm”, bizden bir şeyler olsun; “Bu da geçer Ya Hu!”

İnsanın kendisine tanıdığı haklar, başkasına tolerasyonundan ne kadar az; sen de insansın yahu. Üzülme hakkın, sevinme hakkın kadar doğal. Bilinen öyle ki üzülünce hasta olunuyor. Peki ya üzülemezsem o yağmur damlaları içimde şişerse ne olacak?

Düşünsene dolu bulutlar ve boşalmıyor. Nasıl da kasvetli hava değil mi? O yüzden o elektriği üzerinizden atmak adına çaba sarf edin. Dökülüyor mu yaşlar gözünüzden; tamam silin ve devam edin. Çünkü akabildiğiniz kadar gökyüzü berrak, dolduğunuz kadar tecrübelisiniz. Bırakın boşalsın içiniz, duygularınız, söylemleriniz… Sonra nasılsa dolacak, o an hiç geçmeyecekmiş gibi gelen şeylerin hepsi bir bir tabii ki geçecek. İz olacak, dem olacak, oldu da.

Gelen geçen mevsimi (duygumu), meyvelerini ve yaprak değişikliğini kabul ediyorum. Etmedim de ne oldu? Ancak yine söylüyorum tabii ki insanım, çeşit çeşit moda girebilirim, çıkabilirim, hiçbir şey olmadı mı? Olsun. Oldu da.

Devrilen her cümle ile tekrar özne olmadım mı? Kabul görmedim mi ben? Devrik kurduğum cümleleri öven oldu yahu; baktığında nasıl da düzene ters.

Altının üstünden iyi olacağını hayal etmeye başladım.

Çok sıcak ya yaz geldi, sonbahar hayalim, kışı da çok severim. Bilinç çorbasına bayıldığımın resmidir bu satırlar.

Sonra kendimi düşüncelerimin bahçesine çıkmaya davet ettim, orada dikenler olduğu kadar topraklanmamı sağlayacak toprak da vardı biliyorum. Ayaklarımı yere bastım, sağlam sandım, ayağım burkuldu. Sonra kendimi yerde buldum; güneş bana göz kırpıyordu.

Dedim ki “Yeni mi doğdu acaba yoksa başka yerde batmasının yansıması mıydı bu?”

Batıp çıkan düşüncelerim gibi bu da bir ilizyon sandım ama bu hayatın ta kendisi idi. Direnmeyi bıraktım ve teslim oldum akışa… Düşüncelerim ile akan suya taş koyamayacağımı ben anladım.

Şimdi mi?
Su kenarının tadını çıkarıyorum.
Yarın?
Kim bilir…
 
 
İlayda Oylum Güleryüz