Kırmızıdan Uzak

Benim sözlerim içimde susuyor, dudaklarım içten içe kapalı, duygularım içimde kıvranıyor kırmızıdan uzak; ah, kırmızıdan uzak!

Yapraklarında bile diken var, bir çiçek, dokunursan kanatır, dokunmazsan kanar, içten yanar. Perhizdeyim sürelerce, yıllardır; aşka değil, aşkla!

Bir tülün ardında bir yağmur bulutu, bekliyor korku, tedirginlik ve umutla! Yaşamak denen ağacın bir filizi ve kökü, tohumudur aynı zamanda. Gülümseyen, özgün, özgür, görünmez zincirlerle tutsak. Yağmak ya da yağmamak, Şekspir’in (Shakespeare’in) dediği gibi “İşte bütün mesele bu!”

Sakız ağacından, çam kabuğundan sızıyor renkler. Yaşam tüm tatları içeriyor, ne tatlar doğuruyor ah! Nilüfer çiçekleri gibiyiz, sarıldı çevremiz arı-kirli sular ile, çamur ile! Bin yapraklı nilüfer/lotus çiçekleri gökyüzümün altında, çağlayanlarımın ardında açıyor, içim çok acıyor.

Kuru yağmurlar can acıtıyor ve yiğitçe direniyor bireyler içlerinde, özlerini saran, varlığını “kendi” sayan düşmana. “Devrimi yapamazsın, devrim olabilirsin ancak” diyor bir yerlerden işiten algılara yine, düşyeri sesiyle Ursula Ana/Ursula K. Le Guin.

Dışım susuyor, içimden koca bir koro haykırıyor Beethoven’in “Hero”yu (Kahraman) bestelerken duyduğu coşkuyla:

“Özgürlük, eşitlik, kardeşlik”!

Napolyon’a adanmış büyük bir yapıt ortaya çıktı Beethoven’in özünden ve “Napoleon Bonaparte” adı ile yükselecekti ve fakat sonra Napolyon tek erk iyesi/”tek adam” olmaya karar verdi:

“İmparator Bonaparte”!…

İtalya’da Katolik Hristiyan, Mısır’da Müslüman olan(!) imparator, bilinmelidir ki Çin’e gitse Konfiçyüsçü, Sarı Uygurlara gitse Budist olarak duyururdu benliğini ve işte güzelim alevleri çamurlara boğdurduğu içindir ki Beethoven’in bestesi “Napoleon Bonaparte” değil de “Kahraman” bugün, içindeki arı ateşi, damarlarında akan alevi kucaklayanlara adanarak!

İçimde coşkuyla akıyor çağlayanlar, durgun akarsular; akçadan gökçeye, gökçeden kızıla ve bir gökkuşağı doğuyor akarsuyun engin denizlerle buluştuğu noktada.

Ne denizler gezmiş mahir bir özdür kırmızı, ayna tutar içindeki boşluğa kişinin ama… Yolu yitirmiş nice soluğun arasında sürüklenirken içindeki gökyüzü bireyin, o eşsiz ve bengi varlığını duysa da gökkuşağının ötesindeki gövdenin, kendinden uzaklaşır istemsizce.

Bir ve bütün ve renklerle bezeli bir yolda yürüyen bir saka kuşunu izliyorum inceden sızar gözbebeklerimden ışıltı gözeneklerine gökyüzümün.

Adam, kadın, öte, beri değil, oz içinde öz, can özünde can ile adım adım izle ay ışığını, ayağında toz, arı, ışıl ışıl ve arı. Kırmızıyı alabilirler mı ki ışığın içinden gerçekten? Çevredeki sesler, içimizde gürültü oldu; yığın yığın görüntü içimizdeki renklerden öte renkli özün üstüne örtü oldu. Silemezler asla içimizden renkleri.

Sevi ve ışık ile!
 
 
Atakan Balcı