Kırılan bir yüreğin son sayfasında leylâk moru bir leke vardır. Bu leke, açılan her yeni deftere iz bırakır, ilk yaprağına ve belki tüm yapraklarına. Bir menekşe mi açar yoksa aysız bir geceyi mi doğurur bilinmez ama kaçmak olanağını tartışmak yumurtaya çiçek doğurtmaya yakın bir tutuma bağlar kimseyi/şahsı. Kaçmak, olasılıksızdır.
“Olasılıksız” bir roman adı. Ama anlamadılar, anlamayacaklar, anlamazlar. Gerçekliğe takılı kaldılar, özlerinin gerçekliğine, özlerindeki gerçekliğe değil. Lao Tse ne diyordu Yol ve Erdemin Betiği/Kitabı’nda (ki özgün adı Tao Te Ching‘dir):
“Bilmediğinini bilmek en büyük bilgidir.
Bilmediğini bilmemek eksikliktir/kusurdur”
Ne kadar tanıdık, değil mi? Gezegen için de, büyük konuşamasam da, çok farklı olmadığını düşünsem de, ülke için açık olan şu ki, herkes ama herkes bu eksikliği az ya da çok, ama büyük oranda çok ve yoğun bir biçimde içinde ve üzerinde taşıyor. “Tüm genellemeler yanlıştır, bu genelleme de içinde olmak üzere” diye bir söz var ya, bu konudaki genelleme bu düşüncenin oldukça dışında kalıyor, keşke kalmasa. Herkes, “herkesi” içeriyor ve herkes bildiğini sanmakla ilgileniyor nice konuyu. Çok üzücü ama onlar gülüyor ya da bağırıyor, çünkü onlar haklı, tümü haklı, tümümüz hemen hemen her konuda öylesine haklıyız ki(!) us gerekmiyor artık hiçbirimize. Kullanmıyor da belki de hiçbirimiz zaten uslarımızı/akıllarımızı. Bu kadar haklıyken(!) ne gerek var, değil mi?
Tüm bunlar yüreğe ilişkin, yürekte içkin olanı öldürüp dışında bırakan yığına ve yığının etkisinden kaçamayan ve ayırdına varamayanlara ilişkin yağmur damlaları. Islananlar var belki ve çok az oransal olarak sayıları, kimse görmüyor o kadar haklılar ki!
Konu sevidir/aşktır, konu sıklıkla sevidir. Sevi, sevginin en tutkulu türü değil midir? Sevi, sevginin deliliğe yakın bir türü değil mi? Bilmek, anlamak, ayna olmak, aynalığını görmek, Tao Te Ching, Bhagavad Gita, Kam Ana’lardan yükselen ritmli ses, tümü seviden yükselmez mi? Bir kişi/insan seversin, yükselir, gerilir, düşersin. Sonra bir daha düşersin, bir daha, bir daha. En büyük sevgi sevi midir, yoksa olağan türde sevgilerden biri mi? Büyüklük yarıştıran sevgiyi, kocalığı/pirliği, bilgeliği kavrayabilir mi? Kırılan bir yüreğin son sayfasında leylâk moru bir leke vardır. Bilgelik oradan doğar.
Sevi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
No Comments