Teknolojinin hızla ilerlediği, ilişkilerin de çok fazla karmaşıklaştığı çağımızda “Benim kimseye ihtiyacım yok” cümlesini fazlaca duyar olduk. Maddi ve fiziki yeterlilikleri olan bireyler tarafından söylenen bu söz aslında özünde önemli bir anlam barındırır. Kişiden kişiye elbette değişir fakat bu sözün altından, bazen çaresizlik, bazen umutsuzluk çoğu zaman da derin bir hayal kırıklığı çıkabilir. Çünkü bu, insanın doğasına aykırı bir cümledir. Doğanın dengesi için ve yaşamanın devamı için, canlıların birbirlerine her zaman ihtiyaçları vardır fakat insanın insana ihtiyacı hiçbir zaman gözardı edilemez.
Doğa ve İnsan
Doğası itibarı ile insan, en zayıf canlılardan biridir fakat aynı zamanda, dünyada en baskın canlıdır. Diğer birçok canlıya kıyasla, çok savunmasız olan insanın dünya üzerinde bu kadar belirleyici olan gücü, sosyal gücüdür. Bu sosyal güç, duygusal ve zihinsel birliktelikleri sağlayan iş birlikleri ve sosyal yapılanmalardır.
İnsan yaşamında duygular çok belirleyicidir. İnsan duygularını paylaşmak ister. “Ben duygularımı paylaşamam” diyenler de duygularının şekillenmesi ile düşünür, dönüşür, üretir. Yani doğrudan olmasa da dolaylı olarak duygularını paylaşır. Tüm bunlarla insan, doğadaki diğer canlılardan ayrışır ve dünyayı güzelleştirmek ya da çirkinleştirmek için her zaman daha etkindir.
Dünyayı güzelleştirebilmek, insanın var oluşuna verdiği anlamla çok ilişkilidir. Varoluş da en çok sosyal iletişimler içerisinde kendini gösterir.
İnsanın Sosyal Alanlarda Bekledikleri
İnsan, her şeyden önce var olduğunun farkında olunmasını ister ve bekler. Her birey çocukluğundan itibaren, neyle uğraşıyor olursa olsun, ne iş yaparsa yapsın, umursanmak ve önemsenmek ister. Sosyal ortamda kabul görmek ister. Bu sebeple, bazıları olduğu gibi kabul edilmediğini hissettiği zaman yanılgıya düşebilir ve kendini farklı göstermeye çalışabilir. Çünkü değer görmek istiyordur. Kendini yeterli hissetmek istiyordur. Sosyal ilişkiler içerisinde kendini yeterli hissetmezse, öz güveni de tam olarak gelişemez. Ve tüm bunların sonucu ile beraber, birey sevilmek ister. Sevilmediğini hissedenler için hayat çok zordur ve bu insanların kendi hayatlarına da dünyaya da zararları çok olur.
Bu beklentilerin hepsinin, her an farkında olmayabilir insan ama biraz kendine ve duygularına odaklandığı zaman, üzüntüsünün, öfkesinin ya da umutsuzluğunun sebebinin, umursanmamak, kabul görmemek, yetersiz hissetmek olduğunu fark eder. Tüm bu duygularla başa çıkamadığı zaman da bir kaçış cümlesi olarak “Benim kimseye ihtiyacım yok”a sığınabilir. Ama vardır, yaşayan her insan, başkalarına ihtiyaç duyar. Bu demek değildir ki herkes çok yoğun kalabalıklar içinde yaşamak zorunda. Fakat tamamen yalnızlık hiçbir zaman insana göre değildir.
Goethe’nin de söylediği gibi;
“Yalnızlık tek kelime, söylenişi ne kadar kolay, halbuki yaşaması o kadar zordur ki.”
Nefes alan her insan, direkt ya da dolaylı olarak başkalarına ihtiyaç duyar.
Nalan Erpolat
No Comments