Dede Tostu

Bazı günlerin kötü olacağını, hayatınızda iz bırakacağını hissedebilirsiniz. Belki uçurumdan düştüğünüz rüyalarla, belki içinizden bir şey yapmak gelmemesiyle… Bilemem o kısmını ama ilahi bir güç bazen bize bir şeyler söylemek ister. Biz anlamasak da çoğu zaman böyle olur. Benim de öyle olmuştu. Son iki gecedir rüyamda babamı görüyordum, bir şeyler diyordu ama anlamıyordum.

Cuma akşamı üniversite arkadaşlarımla dışarı çıkacaktık, çıkmadan da onunla telefonda konuştuk. Canımın sıkkın olduğunu çıkmak istemediğimi söylüyordum.

“Saçmalama, benim için git ve eğlen” demişti.

Ne denirdi ki; bölümden kızlar evimize doluşmuştu, herkes saç baş derdinde, hadi diyordu bana.

Hazırlandım, çıktık.

Bütün gece çok güzeldi, eğlendik ama o burukluk geçmiyordu. Sonunda gece bitmişti, yurtta kalan kızlarla bize gitmiştik; en az altı kişiydik evde. Ertesi sabah herkes uyanıp patır patır gitti, ev arkadaşım da çıktı. Yalnızdım evde, çekilen resimleri Facebook’a atacağıma söz vermiştim herkese, bilgisayarımı açtım. Fotoğrafları eklerken babam aradı, konuştuk, ona da dedim ‘geçmiyor sıkıntım’ diye.

“Pazartesi yanına geleceğim, beraber bir şeyler yaparız, balık yapayım mı sana? Ispanak yapayım asıl, havuç koyarım bizim fabrikadaki gibi? Ortaköy’e mi gitsek?” diye sıraladı arka arkaya.

Ev arkadaşım pazartesi İzmir’e gidecekti, evde yalnız kalma deneyimine hazır olmadığımı düşündüğümden babamı çağırmıştım. Evin son halini görsün istemiştim, salonumuza koltuklar almıştık çünkü. Artık tam anlamıyla bir ev olmuştu.

İçimi ısıttı geleceğini bilmek.

Ama saat ilerlese de o sıkıntı geçmiyordu işte. Fotoğrafları ekledim, İstanbul’da gezilecek yerlere baktım. Kabataş iskelede sevdiğim sucuk ekmekçi vardı, oraya gitmek istedim. Gitmişken gezmediğim Deniz Kuvvetleri Müzesi’ne de uğrarım dedim. Ertesi gün için planım hazırdı, belki içimdeki sıkıntı azalırdı, kim bilirdi…

Ertesi gün erkenden kahvaltı ettim. Kahvaltıdan sonra annemi aradım içim hala sıkılıyordu, babamı isteyip istemediğimi sordu, babam evden çıkıyormuş, bilet bakmaya gelecekmiş. Gerek yok konuşmayalım dedim ama aldı telefonu; hızlı tren yapılıyordu o sırada, tren bileti bulamıyorduk, otobüs de trene göre çok pahalıydı o zamanlar.

“Bilet bulamazsam da uzun sürer ama yürürüm yine yanına gelirim, sıkma canını” dedi.

Gülümsedim. Evden çıktım.

Müzeye girdim, başım dönüyordu duramadım içeride, kusmak istedim. Dışarı çıktım; sucuk ekmek yemeye gittim, acıkmışımdır dedim. Telefonuma baktım, babam aramış. Saat 11:50.

‘Oturunca ararım, otobüs için saat soracaktır’ dedim.

Oturdum yarım ekmek söyledim, babamı aradım. Bir tuhaflık vardı, ikinci çalışta açardı. Dört olmuştu. Sonunda açıldı. “Aldın mı bakalım bilet?” dememle, “Ben ambulans görevlisiyim, babanız kalp krizi geçiriyor” dedi.

Refleks belki, belki de sadece panikle “Sol cebinde montun, iç gözünde bir cep var, dil altı hapı orada. Telefonunda en üstte annem, sonra ablam kayıtlı. Hangi hastaneye gidiyorsunuz? Önceden de kriz geçirdi, ameliyat oldu, baloncuk da yapıldı” dedim, susmadan anlatıyordum. Kapandı telefon, annemleri arıyordum açmıyordu, kapalıydı cep telefonları.

Evin telefonunu aradım sonra, annem açtı sesi durgun.

“Sakin ol biz gidiyoruz ablanla, elektrik kesikti şarj edememişiz telefonu” dedi.

Sonradan öğrenecektim; babam kriz anında önce onları aramıştı ama cevap alamayınca benim numaramı çevirmişti o ince parmakları. Son nefesinde bize bir şey demek istemişti. Evimizin çok yakınında, ama evimizden gözükmeyen bir noktada kriz geçirip yere düşerken aramıştı bizi. Ama biz duymamıştık. Sonra evi aramıştı, annem açınca konuşamamıştı. Sesi bile çıkmamış.

Annem aradı bir saat sonra, babamın yoğun bakımda olduğunu gelirsem iyi olacağını söyledi, kuzenim İstanbul’daydı, o beni alırmış. Ev arkadaşımı aradım bana bir valiz yapmasını söyledim, Zincirlikuyu metrobüs durağında bekleyeceğimi söyledim, o da babasını küçük yaşta kaybetmiş.

“Biliyor musun? Sanırım artık benim de babam yok” dedim buluştuğumuzda.

“Saçmalama” dedi.

Kuzenimin arabasına bindim, daha önce görmediğim kadar hızlı kullanıyordu, konuşmaktan kaçıyordu. İstanbul’dan Eskişehir’e iki saatte gelmiştik. Bir saçmalık vardı, babamın yattığı hastaneden geçip girmemiştik, iyi de onu görmeyecek miydik?

Eve gittik, elektrikler yine kesikti ama evin kapısı açıktı, beni gören ağlıyordu.

Annem beni gördüğü gibi “Baban öldü” dedi.

“Kaç dakika sürmüş kriz?” diye sordum.

“Üç dakika içinde ambulans gelmiş, o sırada yoldan geçen doktor müdahale etmiş, beş dakika içinde hastaneye getirilmiş ama tam hastaneye indiği sırada dayananmış” dedi.

“Düşünce bir yerleri kanamış mı?”

Ne saçma sorulardı demeyin, ölürken canının acımasını istemezdim.

Onun istediği gibi bir ölüm olmuştu ama canı en azından acımamalıydı, belki ölürken acırdı insanın canı bilemem. Diyemedim kimseye bir şey. İçimde büyüdü o gözyaşları, akamadı. Adım atmamla ayağıma iğne battı, bizim evde düşen iğneler hep babama batardı. Anladım o an; artık o yoktu!

İğneler sadece bize batacaktı, sürahiyi doldururken damacana bizde bitecekti, evin tüm aksilikleri ona değil bize denk gelecekti. Ama asıl anlayamadığım; artık hiçbir şey kolay olmayacaktı, hiçbir şey eskisi gibi zevk veremeyecekti ve asıl doğum günüm, büyüdüğüm gün o gündü.

Ertesi sabah hastaneye gittik, morga girmek isteyip istemediğimi sordular. Girecektim tabii, benim babamdı o. Ellerine, yüzüne bakmalıydım, düşünce kanamış mı diye. Evet burnunun sağ tarafında minik bir kan pıtırcığı vardı, donmuştu. Kendisi de soğuktu. Gözlük çarpmış düşünce, demek ki yüz üstü düştü kahretsin. Ellerine baktım kemiklerine kan çökmüştü; demek düşerken ellerini yumruk yaptı yere tutundu.

Kahretsin acımıştı işte canı. Evet istediği gibi ölmüştü; kimse beklemezken, gözümüzün önünde olmadan ve beş dakika içinde. Bu muydu yani tek tesellim? Yirmi yaşında babanı kaybediyorsun ve tesellin anca bu oluyor. Bu muydu istediği, hızlıca ani ölüm mü? Neden yaşamayı seçmedi, neden savaşamadı? Bunları sorgulamak doğru değildi. Biliyordum, gözlerimin önünde kaç tane kriz geçirmişti. Canı yanıyordu, artık dinlenmeliydi.

Hayatımda ilk defa cenaze namazına gittim.

Babamı değil de o anda, davranışlarından yakınımız dediklerimi gömüyordum aslında. İnsanların baş sağlığı dileyişleri ele veriyordu. Yanınızda olup olmamaları ya da sizinle ne kadar süre geçirip acınızı paylaştıkları değildi önemli olan. Onların size “başınız sağ olsun” dediklerinde gözlerinin içinden anlıyordunuz samimiyetlerini.

Mezarlığa gittik, o an gözlerimden yaş geldi. Gömülüyor olması değildi bana koyan, kefenden ayakları belli olmasıydı. Parmakları havaya doğru kıvrıktı babamın, dalga geçerdim çocukken, neden böyle diye. Kefenden belli oluyordu, ayak parmakları kıvrıktı ve o benim babamdı. Benim en yakın arkadaşım, sırdaşım, beni en çok azarlayan, bana en çok güvenen, varlığımın sebebiydi. Ne yapacaktım bilemiyorum. Keşke ona sorma şansım olsaydı. İlk adımda yalpalamıştım. Nasıl ayakta duracaktım bilmiyorum.

Şimdi bakıyorum, birkaç ay sonra dokuz sene olacak o hayatımızdan çıkalı. Gittikçe zorlaşıyor, ilk zamanlar kolaydı, bir sorun olduğunda geçmişten bir sorunla benzetip babamın çözümlerini uygulardım.

Ama artık sorunlar değişti, ben büyüdüm ve o kadar kolay olmuyor. Günden güne mezuniyetimi göremediği için, işe girişimi göremediği için ve hayatımdaki en değerli erkekle oturup kahvaltı masasında çay içemeyeceği için çok üzülüyorum.

Çünkü kahvaltı bizim için çok önemliydi. Çünkü patatesli, sucuklu omleti en iyi annem, tostun kralını babam yapardı.

Çünkü sen öldüğünden beri asla tostun içine senin koyduklarını koymadım ama bir gün çocuğum olursa ona bu tostu şöyle tanıtacağım:

Dedenin tostu.

Elif Bilici