Yazlık Hikâyeler

Bu yazıyı belirli bir konu daha doğrusu akış planlayarak ele almıyorum. Genelde her yazıyı yazmadan önce birkaç gün düşünür, giriş gelişme ve sonuç belirlerim kendimce. Çoğu klasik üçlemeye benzemese de kendi içinde tutarlılığı vardır. Ancak bugün, bir yaz günü samimiyeti ve spontanlığında, içimden geçen güzel bir hissin izinde yazacağım yazıyı.

Birkaç dakika önce elime yeni ulaşmış olan kitabımın daha ilk sayfalarını okurken geldi bu his bana. Kitabın yaz ile ilgisi yok. Hatta farkında olmadan sipariş ettiğim iki kitap da yılbaşı arifesinde geçiyorlar. Soğuk, karlı ve sıkışık bir başlangıçları var anlayacağınız. Ancak okuduğum satırlarda benim de çok sevdiğim bir şey vardı.

“Biriyle rastgele bir zamanda, rastgele bir yerde oldukça sıradan bir şekilde tanışmak.”

Kitaptaki karakterimiz bunu sıkışık bir otobüs, durakta durduğunda yaşadı. Benim içime ise yaz tatillerinde bu zamana kadar tanıdığım onca insan ve onlarla paylaştığımız kısa anların eski mutluluğu doldu.

Yolculukları sevmeyen yoktur herhalde. 12 yaşımda, ilk kez tek başıma uçtuğumda tüm uçak prosedür gereği beni beklemişti. Aynı sırada oturduğum o tatlı insanlarla 40 dakikalık bir yolculuk geçirmiş ve tatlı bir sohbet etmiştim. Onlar benim yaşıma ve yalnız olmama şaşırmış, beni de tatlı bulmuşlardı. O 40 dakikanın sonunda yollarımız ayrıldığından beri hâliyle görmediğim insanların şu an neler yaptıklarını merak ediyorum aslında.

Daha da öncesi var. 5-6 yaşlarımdayken sıcak bir yaz günü çıktığımız boğaz turunda tanıştığımız Japon aile. Seyahat gemisiyle ülkemize gelmişlerdi, Marmaray o zamanlar daha yapım aşamasındaydı, jest ve mimiklerle hikâyeler anlatma ustası olan anneannem onlarla kısa sürede kaynaşmıştı. O gün çektikleri fotoğrafları Japonya’ya döndüklerinde bize postalamışlardı. Bu tatlı 3 kişilik aileyi bir daha görmeyi ne kadar çok istiyorum bilemezsiniz.

Bodrum’da bir haftalık tatilde bir “Merhaba” ile kaynaştığım oyun arkadaşlarım, Furkan ve İlayda’yı merak ediyorum. Aileler olarak iyi anlaşmış, tatilden sonra da birkaç kez telefonda görüşmüştük ancak onlarla da zamanla iletişimimiz koptu. Hayatımızda bir haftamız aynı yerde, ortak anılar oluşturarak geçmişti oysa ki.

Ortaokula giderken teyzemin yanında geçirdiğim o bir aylık süreçte, yan komşunun torunları vardı mesela. Anneleriyle de tanışmıştım. Gece gündüz fark etmeden sürekli vakit geçirmiştik onlarla da. Maalesef yandaki tonton teyze vefat edince onları da göremez oldum bir daha. Oysa ne çok eğlenmiştim sayelerinde o yaz.

Vakit geçirmek değil aslında olay. Bir kafeden ya da restorandan çıkarken selam alıp verdiğimiz, sohbetlerine kulak misafiri olup masaları birleştirdiğimiz bir akşam yemeği anılık insanlar girip çıkıyor hayatımızdan.

Bambaşka hayatlardan, bambaşka tempo ve rutinlerden kaçıp belirli süreliğine rahatlamak için gittiğimiz yerlerde rastlıyoruz birbirimize.

Koca şehirlerin karmaşasında karşılaşsak geçip gideceğimiz insanlarla muhabbet ediyor, bir şeyler paylaşıyoruz. Ya herkes farkında olduğundan bir daha görüşülmeyeceğinin ya da gerçekten bir yabancıyla edilen sohbetin tadından çok güzel geçiyor o anlar. Yemekler yeniyor, espriler yapılıyor, hayat serüveni kısaca anlatılıyor, kadehler tokuşuyor belki. Güneş batıyor, rüzgâr hafif hafif esip bir tık üşütüyor. Gecenin ilerleyen saatlerinde biten bu hoş muhabbet “Çok memnun oldum, haberleşelim” cümleleriyle son buluyor.

Tatil bitiyor, herkes kendi telaşına geri dönüyor. Ardında varsa birkaç zamanı donduran fotoğraf kalıyor. Belki bir daha yan yana gelme şansı olmayacak insanları bir karede ölümsüz ve birlikte kılmak için.

Umarım, her yaz, her tatil bize yeni insanlar ve yeni hayatlar katar. Yazın o sıcak havasına yaraşan, içleri sıcacık yapan hikâyeler kalır kışa elimizde.
 
 
Sıla Malik