İçinde yaşadığımız teknoloji çağında, yakın geçmişte uzun süren pek çok işlemi çok daha kısa sürede yapabiliyoruz. Elbette bu hızdan yararlanmak, zaman yönetimi açısından çok faydalı fakat bir taraftan da her şeyin bu kadar hızlı akması farklı bir stresi ve akıp giden hayata yetişememek gibi bir endişeyi de beraberinde getiriyor. Bu durum da bireyleri, hızlı olmaktan çok aceleci olmaya doğru itiyor.
Hızlı Olmak
Hızlı olmak, yapılacak işlerin, hedeflenen zaman içerisinde yapılabilmesidir. Yani iş hayatında ya da yaşamsal ihtiyaçlar için yapılması gerekenlerin zamanında yapılmasıdır. Zamanın iyi yönetilmesidir. Hızlı olabilen bireyler, işlerini zamanında teslim ederler, randevularına zamanında giderler. Hareket hızı kişiden kişiye değişebilir, kimsenin hareket hızı bir diğeri ile karşılaştırılamaz. Önemli olan sonuçtur. Vadettiği zamana yetişmek, bireyin yeterince hızlı olduğunun göstergesidir.
Aceleci Olmak
Bir de aceleci olmak vardır ki bu da hızlı olmak uğruna yapılan bir yanlışlıktır. Bu yanlışlık “Acele işe şeytan karışır” atasözüyle de dilimize ve kültürümüze yerleşmiştir.
Aceleci olan bireyler her şeyin bir an önce olup bitmesini isterler. Bu sebeple, herhangi bir konunun üzerinde yeteri kadar düşünmeden harekete geçerler. Sonrasında, her zaman olmasa da genellikle pişman olurlar.
“Neden öyle yaptım ki?!”
“Neden böyle söyledim ki?!”
“Neden oraya gittim ki?!”
Diye diye hayatlarını geçirirler. Diğer bir deyişle, hem zihinlerini, hem bedenlerini yorarak kendilerini gerekli gereksiz yıpratırlar.
Aceleci Olmak Aşılır mı?
Aceleci olmak, bir kişilik özelliği gibi görünse de aslında bir alışkanlıktır ve alışkanlıklar, zor da olsa değiştirilebilir.
Acelecilik aslında çocukluk çağında normaldir. Çocukların zaman ve sabır kavramları henüz yeteri kadar gelişmediği için, istedikleri herhangi bir şeyi, hemen isterler. Acıktıkları zaman hemen yemek isterler, sevdikleri oyuncağa hemen sahip olmak isterler, gitmek istedikleri bir yere hemen gitmek isterler. İstekleri ertelemeyi zamanla öğrenirler. Bunu öğretmek için ebeveynlerin çocuklarına söyledikleri bir cümle vardır ki gerçekten beklemeyi öğretir.
“Şu an sırası değil, … zamanında olur.”
Bu cümlede, ümit ve sabır bir aradadır. Çocuğa açıklama yapmadan “Hayır, olmaz” demek, hayal kırıklığıdır. Şimdi neden olmayacağını açıklamak, belli şartlar sağlandıktan sonra olabileceğini anlatmak, çocuğa mantıklı düşünmeyi ve hayatın genelinde her şeyin yavaş yavaş, gerektiği hızda olacağını idrak ettirir.
Aceleci olduğunu ve bu özelliğinden dolayı kendini yıprattığını fark eden bireyler de kendi kendilerinin ebeveyni olarak, kendilerini dinginleştirmelidirler. Hemen harekete geçmek yerine, önce mantık çerçevesinde düşünüp doğru zamanı beklemelidirler. Bu da hiçbir zaman, boş beklemek anlamına gelmemektedir. Doğru zamanın gelmesi boş durmakla değil, gerekli hazırlıkları yapmakla mümkün olabilir.
Önemli olan “Şu an ne yapmanın sırası?” sorusunun cevabını doğru vermektir. Her zaman aktif olmanın ama acele hareket edip yanılmamanın çıkış noktası bu sorunun cevabındadır.
Nalan Erpolat
No Comments