Bir başına olmak güzel şey. Çay mı içeceksin, iç. Bira? O da olur. Yan gelip yatacak mısın? Yat.
Aynı parasızlık, aynı dertler halihazırda mevcut. Değişen birşey yok. Aynı insanlar, aynı rutinler, aynı döküntüler etrafta. Değişen benim. Ne mutlu. Beklemiyorum hiçbir şey ne senden ne başkasından. Ben varım. Kimseye ihtiyacım yok.
Umutluyum, değilim. Ne fayda. Ne gam, ne tasa. Yalnızlığı kabullenmişliğin huzuru bu. Anca onca zamandan sonra. Anca. Zor oldu inan. İçime baktım. Atar damarlarımı, kalbimi hissettim. Yumuşatmaya çalıştığım ellerimi düşündüm. Bakıp üzüldüğüm, acıdığım ellerim. Hasretlik çeken, acı çeken ellerim. Baktım; neleri başaran ellerim. Bu benim. Eller benim ellerim. Hepsi bu aslında. Benim, hepsi hepsi topla çıkar, benim. Ben.
Bedenim ve içimdeki ben.
Keyifli ama çok keyifliymiş. Kim gelir, kim gider, ne ister umrum değil. Niye olsun ki? Düşün bakalım, niye olsun?
Kim kaldırdı seni kaldırımdan, kim ağladı yanında geceleri seninle beraber, kim küfretti ana-avrat yanında seni parçalayanlara? En çok kim kırıldı, kim onardı seni? Sen yani ben.
Var mı daha ötesi? Kaldır başını. Salla gitsin kalanını. Ne verir, ne güder, ne konuşur ortalıkta. O da değil. Kimse yok ki civarımda. Deliliğimden başka konuşacak bir şeyleri de yok.
Bir de öyle güçlü, öyle umarsız hissediyorum ki.
Yeni doğum yapmışım gibi. İlk anne olduğumda, kızımı ilk kucağıma aldığımda böyle hissetmiştim. Çok güçlü, çok ama çok güçlü. Tek doğuran değilsin ama tanrısal birşey yaptığın.
İsyanlarım ikinci kızımla somutlaştı. Şekil buldu şu yarım yamalak dünyada. Sesim çıkar, gözüm kararır oldu. Yakarım lan dünyayı, hepinizi siler geçerim. 😁
Daha sakini ama aynı his içimdeki. Aynı isyan ama daha alaycı, daha umarsız. Umrum değil, yakmadan siler geçerim. Yakmaya bile uğraşmam. Yalnız olmak, olabilmek, kalabilmek demek ki böyle güzel, böyle de huzurluymuş.
Şimdi sadece hayallerim var.
Basit. Yumuşak ve bana, sadece bana ait. Elini tutmama gerek yok. Resmini çizmeme de. Aramana ihtiyacım yok. Sana, sevgine ihtiyacım yok. Öyle barıştım herşeyle. Su akar yatağını bulur, buluyor da işte.
Günaydın mesajı uyduruk. Yalanlara doymuşum. Gerçekleri de aramaz olmuşum.
Buradayım, tam burada. Burası Greenwich. Burası tam ortası her şeyin. Ben varım artık. Başarmışlığın ve bunu bile umursamamanın verdiği sarhoşluk bu. Kime ne? Biriktirdiklerim dostlar. Zenginim. Burası benim olduğum yer. 😁
Gelin.
Kahveye beklerim.
Bira da olur.
Mehtap Uğur
No Comments