Üst Baş

 

Önsöz

 

Bu öykü bulunduğu yeri, başına gelenlere rağmen yadırgamayan, susan, kabullenen, her nefes alışında bir başınalığı sol kaburga kemiğinden yukarı doğru tırmanan kadınlar için yazıldı.
Belki bir gün farkına varır da karanlığın canına okuyup geceyi yırtan tan yeri gibi aydınlanırlar, kim bilir…

 
 

Üst Baş

Bizim buralarda bir söz vardır; “Eli bok olanın karnı tok olur.” Üstümüz başımız, elimiz boktan hiç çıkmadı ki zaten. Tezek karar ya, suva ya yakacak ederiz. Olmadı hayvanların, bebelerin altını temizleriz. Haaaa bir de birbirimizin bokunu ele güne karşı açık etmez örteriz. Bu kadar oynayınca sanırsınız zenginiz. Nerdeee karnımızın bir iyice doyduğu daha hiç görülmemiştir. Bir tas ayrana beş kişi kaşık salladığımız olur kimi zaman. İşte, hem geldiğim evde bir boğaz eksilsin hem de gittiğim ev çeki düzene girsin diye beni bu götü boklu yetime verdiler.

Ne farkı vardı ki evimizden? Hiççç!!! Sırf fazladan birkaç davarı var diye… Anama; “Bıktım ben bok karıştırmaktan, yine mi bok?” diyecek oldum demesine ama o, malum meşhum sözü tekrarlayıverdi her zamanki gibi. Çaresiz evlendik.

Herif benden çok karıştırır tezeği, yemediği halt kalmadı. Ne zaman sürüyü çoğaltsak, “Haaah bu sefer elimiz ekmek görecek” diye sevinecek olsak, herif meyhanelere seyyare oldu. Evdeki çoluk çocuğa mal mülk yerine köyün kıyısından akan çayın taşlarını, köy çeşmesinin yosunlu yalağını, babalarının devirdiği şişeleri bırakacağız bu gidişle.

Beni sorarsınız eğer, babamın evinden bu kütüğe takılıp gelen al yazmamın ucundaki gelincik oyaları çoktaaan boka düşüp birer kıllı kurda dönüştü. Kurt olana kadar çok in gördüm ama o da başka hikâye. Türlü türlü haller geliştirdim bu kütük yüzünden. Sürü her çoğaldığında bir ya da ikisini sattım, parayı bir köşeye bastım. Benim kütük hiçbir zaman sürünün eksiklerinin hesabını soracak kadar ayık olmadı zaten.

Derken çocuklar büyüdü, biri hariç hepsini iyi kötü everdik. En küçük okuyacam diye tutturdu. Mecbur köyün okuyanlarının topluca oturduğu önce kasabanın sonra şehrin güdük mahallelerinden birinde kirası ortak ödenen eve bizim de yolumuz düşüverdi. Her hafta bir ana gidip göz kulak oluyordu çocuklara.

Neyse bin bir zahmetle okudu evladım. Sonunda uğraşıp didindiğine değecek bir işi de oldu çok şükür. Üst baş dikiyor benim kızım, kendi dükkanında satıyor diktiklerini. Her giysinin bir adı, bir öyküsü var. Tanıdığımız tüm kadınların öyküsü her bir giysi. Kumaşlarını birlikte seçiyoruz.

Çileli Neriman’ı anlatacaksak kalın tok bir kumaş, bizim Nöker Naciye gibi her yaraya pansumana meraklıları anlatacaksak allı güllü, gençse cıvıltılı, geçginse çıngırtılı, edepsizse kırmızıya karışmış sarı gibi ışıltılı renkler, modeller, desenler seçiyoruz. Hikayeleri ise etiketlerini süslüyor elbiselerin. Kokuları var bir de urbaların. Hasretle solmuşsa bir kadın, giysisi yanık yasemin kokuyor. İster silaha, ister ezaya kurban gitsin onun giysisinden yükselen derin bir leylak kokusu. Öksüzse, hem de yetim, sahibi olamamışsa bir türlü ne kendinin ne kimsenin hafif bir turunç kokusu yükseliyor urbasından, yoksunluklarına inatla umudu çağırsın diye. Bokun içinde bile saydırmış, sevdirmişse kendini, uçup giden belli belirsiz hanımeli kokusu burnunuza çalınan. Gül ağacı gibi HERGELEYE eğilmeyi adet edinmişse onun elbisesi biberli tarçın kokulu..

Benimki mi? Beni anlatan urba yok, urba istemedim. Ben kadınların aklı başına gelsin tutsaklığına son versin diye boncuklardan esaret kolyeleri, bileklerine ise parangaları anımsatan bilezikler, halhallar, yaşadıklarını unutmasınlar diye kulaklarına küpeler örüyorum hep…

Söylesenize sizin giysileriniz, takılarınız da rengiyle, ruhuyla sizi onlara ama en çokta kendinize anlatıyor mu?