Birtakım Sancılar ve Ağrılar

Üniversiteye geçmemle beraber değişen hayatımda okul yüzü göremesem de ikinci dönemin başlamasıyla evet dedim, artık bir üniversiteli oldum sanırım. Çünkü hiç tanışmadığım bölüm arkadaşlarımla tamamen sanaldan yaratıcılığımızı ve ortak çalışmamızı gerektirecek bir projemiz var. Ve benim gibi yaptığı işi dört kolla sahiplenen, en iyisini isteyen biriyseniz bu durum ekstra düşünme seanslarına, streslere, uykunuzda bile ödevle uğraşmalara kadar gidebiliyor.

Bu haftamın çoğu günü, günde altı saat bilgisayar başında araştırma yapmak, yarattığımız fikirleri hayata geçirmeye çalışmak ve bu süreçleri tekrarlamakla uğraştım. Hâlâ daha, büyük resmi bitirememenin de sıkıntısı içimde ve grup arkadaşlarımdan yardım istemeyi artık düşünüyorum. Baştan beri yapmam gereken bu oysa ki…

Bu yoğunluğun arasında farklı bir konuyu konuşacağız sizinle. Yazmanın zevki ve yazamamanın o içerde yarattığı derin ağrılı sancı.

Ben kendimi bildim bileli yazıyorum. Hikayeler, denemeler, günlükler, iç dökümleri. Hele ki sinirimi o yazılardan çıkarma olayı en sık yaptığım işti. Geçmiş zaman eki kullanıyorum çünkü artık yapamıyorum ve bu durumdan müthiş rahatsızım.

Yazı yazmak, yazarlık, tek başına yapılan bir eylem de değil ne yazık ki. İlla sizden okur da olmanızı bekleyen bir kavram. Ve birinden yavaş yavaş uzaklaşırsanız diğeri de hiç bakmadan uzaklaşıyor sizden.

Evet, kitapları en değerli hazinesi olan ben, kitapları da kendime küstürür oldum. Yanlış anlamayın beni. Hâlâ o merak var içimde ancak elime aldığım bir kitapta aynı sayfayı defalarca okumak ve kitabı elimde günlerce süründürmek gibi iki yeni tatsız huy gelişti bende.

Kendime ne kadar yüklendiğimi ve kızdığımı anlatamam size. Bu ben değilim. Ben kitaplara sığınan, onları, bambaşka hayatları merak eden kendim için çıkış yolu gören biriyim. Ancak son zamanlarda yabancılaştım farkında bile olmadan.

Okuyamadığım için yazarlığımın köreldiğini fark ediyorum. İçimi bir panik kaplıyor. Geri kalıyormuşum gibi oluyorum. Olmam gereken kişi değilmişim gibi geliyor. İçimdeki o bambaşka hayalleri olan kıza ihanet ediyormuşluk hissi gitmiyor hiç. Ancak ne kadar çabalasam da değişmiyor nedense. Zorlayıp üstüne gittikçe daha da düğümleniyor.

Örnek aldığım insanlar var. Gıptayla baktığım, hayranlık duyduğum o karakterler gibi olma çabam var.

Ben her zaman çok okuyabileni kıskandım. Kitaplarında kaybolabileni, evinde duvarlar boyunca kitaplıkları olan insanları, o insanların okudukça değişmelerini, değiştikçe güzelleşmelerini hayranlıkla izledim. Rol modellerime uygun olamadığımı fark ettikçe inanın bambaşka hayal kırıklıklarım oluyor kendimle ilgili.

Okumak bana bu yolu açtı. Çok okuduğum için dilimi törpüledim, kelimelerimi süzgeçlerden geçirdim, kibarlaştırdım, birbirine uydurdum. Okumak bana buraya gelebilecek gücü verdi, yazar unvanıyla benim bu dergiye kabul görmemi sağladı. Ancak artık yazdıkça tekrara düşmüşlük hissi ve okuyamadığım için oluyor bunlar suçluluğu başladı.

Bu bir dönem mi? Geçer mi? Yine içimde dolup taşan duyguları kağıda döküp rahatlayabilir miyim? Hayallerimi hikayeye dökmeye değer görür müyüm? Yoksa bir yaratış sancısı mı bunlar?

Güzelliklerin habercisi olmasına ihtiyacım var bazı şeylerin. Benim ben olmaya, okuyan ve okudukça yazmak için heveslenen, adeta parmak uçları karıncalanan o kız olmaya ihtiyacım var.

Olacağım da…

Sıla Malik