Ama Üzerine | Karanlık

 

Karanlık Serisi

1. Bölüm: İsmail Berker | 1
2. Bölüm: İsmail Berker | 2
3. Bölüm: Ama Üzerine
4. Bölüm: Türk Yahudileri

 
 
Linç kültürünün yanlış olduğunu söyleyip “ama” diye süren bir tür anlatıya denk geldim geçenlerde. “Ama” içeren yanıtlar, her zaman değilse de genelde kendini yalanlar, diye düşünüyorum. Tüm canlar eşittir bana göre, kadın ve erkek ayrımının çok ötesinde. Sözüne ettiğim linç kültürünün savunulacak bir yönü yok. Türkiye hem cinselliğin, hem aydınlanmanın çölüdür ve giderek daha da kuruyor çölümüz. Cinselliğin çölünde yetişen bitki, en ufak bir su potansiyelini son damlasına kadar içine çeker belki ve acıttığı, kuruttuğu cana aldırmaz.

Sosyal Medya

Artık ne yazık ki birinin yargılanabilmesi ya da koruma altına alınması için “sosyal medya” denen büyük erki kullanıyoruz, çünkü buna zorunda bırakıldık. Ben de bunu ediyorum bazen. Ancak ya o sırada ya da sonrasında ne yazık ki ille de bir tereddüte kapılıyorum bu “linç kültürsüzlüğü” yüzünden. Tartışılamıyor bile birçok konuda kimseyle, çünkü “görür görmez anlıyorlar”, çünkü “biliyorlar”, çünkü “onlar iyi, onlar haklı”, çünkü onların yanında değilseniz kötüsünüzdür, iblis, canavar(!)… Ve çünkü Mark Twain’in de dediği gibi;

“Asla bir cahille tartışmayın. Önce sizi kendi düzeyine çeker, sonra da deneyimiyle sizi yener.”

Cahil Cesareti

İnsanlar çok rahat. Birini savunurken de, birine saldırırken, sataşırken de çok rahat. Orada mıydınız? Hayır! Herhangi bir biçimde gerçek anlamıyla tanık mısınız? Hayır! E bu ne kendine güven? Bu ne ölçüsüz kendine güven? “Dunning-Kruger Etkisi” deniyor sanırım ülkemizde “cahil cesareti” denen kavrama. Bir acı savı varsa ve birinin korunması, gerçeğin ortaya çıkması için bir sese yankı olmak gerekiyorsa ben o yankılardan biriyim. Ama kimseyi aşağılayacak, suçlu olarak duyuracak da değilim. Bu nasıl olabilir ki zaten?

Trajedi

Bu nasıl bir ölçüsüz özgüven, gerçekten? Cahil bu denli her şeyi bilirken, sözde, aydınların bilgileri arttıkça kuşkuları da artar adım adım. Cahil o kadar kendinden emindir ki parmak sallar, sözde bilgece ve ahlâksız tavrıyla anlatır, aşağılar, suçlar, suçlar ve en sonunda da yüzsüzce “ama”sını ekler. Cahillere söz anlatılmıyordur ona göre ve o uzun söylevlerinin sonunda sizi bir de cahil ilan eder. Yaşamın en büyük ve bir o denli kaçınılmaz trajedisi, cahiller bu kadar kendine güvenirken bilgelerin olabildiğince kuşkucu olması değil midir?

Sevi ve ışık ile!…

Atakan Balcı