Eğitim Bitti mi?

 

İndeks

Birinci Bölüm: Eğitim Bitti mi?
İkinci Bölüm: Eğitim Bitti mi? | Başıbozuk

 
 
Eğitim bitti, bütünüyle! Nedir eğitim? Davranış geliştirmek mi, bir davranış kalıbına sokmak mı, kendi davranış biçimini geliştirmesini sağlamak mı, ille de davranışlarla ilgili bir kavram mı; yoksa düşünmeyi öğretmek mi?

Hangisi olursa olsun ereği/hedefi eğitimin, birçok bireyin ve özellikle de eğitimcinin ortak görüşü, bana göre şu ki:

“Eğitim bitti!”

Eskiden neydi, öğretmen odaklı mıydı? “Öğretmen ne derse o olur” muydu? Hayır, kesinlikle artı elbette hayır! Öğretmen önemli bir odaktı elbette 2003’te “Millî Eğitim”e, “Öğrenci Odaklı/Merkezli” adı ile getirilen ve üzerinde onlarca kez değişiklikte bulunan sisteme göre daha çok yetkisi olduğu da açık öğretmenlerin önceki dönemlerde. Ancak bu etkinin ve yetkinin bile çoğunu, öğretmene ve eğitime verilen önemden kaynağını alan geleneksel değerler veriyordu doğrusu. Ne değişti, yalnızca sistem mi?

HER ŞEY DEĞİŞTİ!

Öncelikle, “Öğrenci Odaklı Eğitim” adı altında getirilen sisteme uyum için öğretmenlere özel olarak düzenlenen seminerlerde kuramsal olarak anlatılanlar, bu sistem getirilmeden önce Eğitim Fakültelerinde “Öğretmenlik” okuyanlara verilen bilgilerden bütünüyle farksızdı. “Öğrencinin başı okşanmalı, öğrenci derse güdülendirilmeli, ders birazcık olsun eğlenceli geçebilmeli, öğrenci derse katılmalı” gibi tüm öğretmenler için onlarca yıldır temel bilgi olarak bilinen kurallar yinelendi.

Uygulamalar kendini derinlemesine göstermeye başladığında, açıkçası, işin rengi anlaşıldı. Gül ve bülbül öyküsünün bir versiyonunda, anımsadığım ölçüde, gül önceden renksizmiş. Tomurcuk durumda olan güle, bülbül seviliymiş/âşıkmış yine de. Çünkü büyük usta Fuzûlî’nin olduğu söylenen bir sözde dendiği gibi;

“Gönül sevgiliyi güzel olduğu için sevmez, sevili/âşık gönül sevdiği için güzeldir sevgili!”

Süreleri sürelere katan bülbül, şarkılar söylemiş güle, sevisine karşılık vermesini umarak. Sonunda bir gün güneş doğarken tomurcuk olan gül, yapraklarını ağır ağır açmaya başlamış artı bunun üzerine bülbül, sevisine sevdiğinin karşılık verdiğini düşünerek güle doğru atılmış kucaklamak için.

Sonra ne mi olmuş? Bülbül sevdiğine sarılmak için ona doğru atılmış ivedi bir biçimde ve gülün dikeni batmış yüreğine. Onun bir damlacık kanı, gülün yapraklarına doğru süzülürken son soluğunu vermiş sevili bülbül. Bülbülün o bir damlacık kanı ise güle şimdiki kızıl rengini vermiş, sevinin simgesi olmuş kızıl gül o günden beri.

İşte bu anlatıdaki bülbülün sevgisine döndü artık eğitimcilerin eğitim uğruna gösterdiği uğraş ve özveri. Uygulamalar başladığında işin rengi anlaşıldı, dedim ya, işte böyle, kesinlikle anlaşıldı! Renksiz güle kanını veren bülbül gibi!…

Sevi ve ışık ile!…
 
 
Atakan Balcı