Son Gül

Karnında dolanıp kasıklarına vuran ince bir sızı sardı bedenini Songül’ün. Alnından yüzüne düşen bir tutam saçı doladı parmağına. Dudaklarının arasına alıp çiğnedi. İyice ezdikten sonra tükürdü. Yüzüne değen kendi tükürüğüyle ıslanıp yapışan tutamdan tiksindi. Öğürmeye başladı bu kez. Hem kasıklarına hem de midesine girip bedeninde yılan gibi kıvrılan sancı bedenini hepten ele geçirdi.

Yatağının başındaki pencerenin perdesini köşeden açtı. Sokak lambası yanmıyordu, patlamıştı yine. “Soner patlatmıştır” dedi. Sokaktaki ıssızlık içini kararttı. Başına cama dayanınca içindeki ateş soğuk cam temasıyla titremeye sardı. Gün ağarmadan önceki en karanlık anlarındaydı. Sabah ezanı okunacaktı birazdan. Mahalle cemaati camiye yol almadan gelmeliydi Soner. Songül korkudan bayılmadan gelmeliydi. Götürmeliydi, kaçmalıydılar. Kurtarmalıydı Songül’ü sırtında gezinen gözlerden; önünden her geçtiğinde fırıncının “Cık cık cık araya gitti güzelim kız” söylenmelerinden; köşedeki bakkalın aşağılayan bakışlarından, annesinin her gün büyüyen karnına dikilen soru işaretleriyle boğulan gözlerinden; tüm mahalleyi havlayarak ipe dizen köpeğin bacağının arasına kafasını sokup tanıdık kokuyu alınca kuyruğunu indirip yol vermesinden.

Okul formasının genişletecek yan dikişleri kalmamıştı artık.

Öğlen güneşinin tepeden kor yağdırdığı zamanlarda üzerine geçirdiği süveteri sırtından akan terlerle taşımaktan yorulmuştu artık. Ergenlik kilosu diye anlattığı içinde büyüyen bebeğin farkına varamayan öğretmenlerden kaçacak yer kalmadığından buralardan kaçmalıydı. Ya babası, annesi, kardeşi?

Her gece sokak lambasını patlatıp giriş kattaki pencereden yatağına süzülen Soner’i görmeyenler Songül’ü her an gördüler. Soner’le pencerenin ağzına kadar gelip orada nöbet tutan köpek şahitti bir tek. Belki bir de Allah. Küsmediyse eğer hâlâ görüyorsa onu, bakıyorsa, bir de O biliyordu olanı biteni. Sevgi günah değildi ya. Anlamalıydı O da. O vermiyor muydu tüm hisleri kullarına? Bundan hüküm giydirmemeliydi. Ama Songül umudunu kesmişti Allah’tan yana. Kızdırmıştı O’nu. O da ceza niyetine bu bebeği musallat etti başına. Ölümüne kadar başında olacak, herkessiz kalmasına neden olacak bu bebek Songül’ün cezasıydı. Başından beri böyle belledi Songül bunu. Cahilliğin, tecrübesizliğin, hevesin, körlüğün, yalnızlığın eseri olduğunu düşünmeden “ceza” diye sahiplenip daha on beşinde sırtına yükünü aldı.

Pencerenin pervazına alnını dayanıp camın soğuğunda yükselen ateşini dindirip titreyen bedeniyle uyku ile uyanıklık arası bir yerde düşlere dalıyordu ki bacak arasından sızan su buz kesmesine neden oldu. Karanlık sokağı taradı son bir umut, dudağına yerleşen son gülümseme ile Soner’i görürüm diye.

Durduğu yer suya kesti, Songül beyaza.

O gün tüm mahalle tiz çığlığın sesiyle uyandı. Cami cemaati karanlık sokağı dolduran sese kulak verdi. Müezzinin sesinden daha ilgi çekiciydi bu ses. Yaralı kurdun ulumasını andıran bu sesin sahibini tahmin edemediler. Her gün önünde geçtikleri evde günden güne genişlerken ruhu bir çekirdek tanesine sığacak kadar kalan, gözlerinin çukurunda kaybolan Songül’ü görmediler. Beş vakit secde ettikleri Allah’tan sadece kendileri için istekte bulunurken kaybolmuş ruhlar için dua etmeyi akıl etmediler.

Tüm mahalle şaşkın meraklı bakınırken bir tek fırıncı bildi ne olduğunu. Ağzına iliştirdiği sigarayı körüklerken bir karşı eve bakıp, bir de çığlıkların yükseldiği eve bakıp “Araya verdin kızı Soner” diye dudaklarının arasından tısladı.

Gün ağardığında kara bir poşetle çıktılar evden evin erkekleri. Geceki çığlıkları soranlara “Songül’e üç harfliler dadandı, kız aklını oynattı” dediler önce. Bir kamyonete sığan üç beş eşya ile şehri terk ederken “Hava değişikliği” dedi doktorlar, “gezdireceğiz bundan böyle” dediler.

Ardınca bakan bir fırıncı bir de köpek biliyordu gerçeği. Bir de Allah belki…
 
 
Özge Can