Gece mavisi kolay bir yaz akşamını yazıyoruz
Genişleyen girdap sessizce burgacına alıyor bizi
Karanlık kanlı dalga kurtuluyor dizginlerinden
Dağılıyoruz
Zaman kaçıyor ellerimizin arasından
İç derisini görmek gibi havası kaçmış eski bir lastiğin
Her şey beyaza bürünüyor ve o büyük susuş
Beyaza bürünüyor kapalı akşamın kapıları
Usulca sönüyoruz
Hâlâ buradayız
Bir pencere pervazına yerleştirerek sözcükleri
Ulaşmayan ve sarmayan konuşmak
Tutunmayı narin bir dala yayan ellerin
Kalkışma başladığı zaman kaybolacak renkler ve sönecek her şey
Gri lekenin içine dümdüz düşüşü kalacak perdelerin
İşte bir ömürden geriye kalan kum
Un ufak olasıya ince kıyılmış, deli bir rüzgârca sürüklenen
Bir akvarel çizmek için sazlıkların orada bekleyen sis
Çözmeyen ve dönüştürmeyen az nefes
İçi boş teneke, dökümden bir heykel gibi buğulu sessizliği azalışın
Az bekle
Soğudu soğuyacak dağılan kül
Dolacak elbet bu taşın üstünde bıraktığın boşluk
Bu ateşi taşıracak gövdem
8 YORUMLAR
Bir satırdan diğerine geçerken daha az nasıl kalınır; kendini dağıtıp paragraf aralarına tekrar bulamamak sanki …
Bir daha okusam küllerimin grisi başkasına bulaşır mı korkusu.
….
📝📚🙏
Saygı ve selam ile hocam .
İnsanın içindeki tüm yolların öngörülemeyeni temsil ettiği bir kaosta şiir huzur için önemli bir yol temizliği yapıyor.
Yorumun için çok teşekkür ederim sevgili Sonay
Taa içinden duyanlar bilir.
Ağzının kenarından kan damlar gibi okuyanlar bilir, yarım kalmışlığa koca bir direniştir şiir.
Tüm olabilme sızısını alt alta yazabilme çabası. Ne büyük bir çığlıktır ki dünyanın öbür ucundan duyulabilme mucizesi en çok ta. En kibar kafa tutma çelişkisi. İnsanın en kendi içinde çekilmiş savunması. Sakin ve tozlu.
Belki biraz ağıt
Biraz aşk
En çokta özlem içerir.
Bir dizesinden bile vazgeçebilme cesareti olmayanlardansan vay haline. Yanar kalbinin kenarı. Acının arasına kıvrılan mısralardan geçer sürekli yolumuz. Hayranlıkla karışık bir hüzünle tanıştığımız o ilk gün şiire yakalandın işte. Birilerinin acılarını bu kadar sevmekten birazda utanırız elbet. Kimse durup dururken şiir yazmaz, kimse de durup dururken şiir okuyamaz bence. Şiirin bir sebebi var bu evrende.
Ve bir dili var
keskin ve gururlu.
…..
Ben teşekkür ederim 🙏
Böylesine bir şiir tanımını Sonay Akarsu sayesinde ilk defa okudum.
“Az bekle
Soğudu soğuyacak dağılan kül.”muazzam cümleler.
Özdemir Asaf’ın şu dizleri geldi aklıma Sevgili Josef;
“Geleceğim, bekle dedi, gitti… Ben beklemedim, o da gelmedi. Ölüm gibi bir şey oldu… Ama kimse ölmedi.”
Sevgiler..
Şiiri bir kez daha okuduktan sonra bende de aynı çağrışımları uyandırdı.
Sonra dedim ki kendime, Emine ile aynı duyarlılıklar dünyasındanız.
Güzel yorum için teşekkür ederim
“Aşk ateşi yanar yanar söner mi?
Gönül yarası bir gün geçer mi?…”
“Aşka uçma, kanatların yanar” der Şirazi.
“Aşka uçmadıktan sonra kanat neye yarar” der Mevlana. Ve:
“Aşka uçtuktan sonra kanadı kim arar” der Yunus Emre.
Yanmaya devam Sevgili Josef.
Gönül o yarayı aldıysa bir kere, nereye gidersen git mümkün değil geçmesi..
Doğru söze ne denir sevgili Emine.
Ateşe koşan pervanenin hikayesinde insanüstü bir şey olduğu söylenir, sanki yanmadan aşk mümkünmüş gibi…