Cam

Camı severim. Onsuz bir hayat düşünemiyorum. İçerde hapis kalıp hiçbir yeri görememek… Camsız bir ev, bir oda düşününce anlıyor bunu insan.
 

*

 
Hey camcı! Çek şuradan bir kilo cam Abimize. Yapsın birkaç bin tane çay bardağı hepimize. Cam bu! Kırılan şey. Sonra konulmaz kırılınca yerine. Atar eskisini, yenisini getirirsin ancak.
 

*

 
“Tuzla buz oldu” dediğin şey değil miydi geçen gün? Hani, kırılan cam vazo! Sevdalı bir kızın terk edilişi gibi.
 

*

 
Evlenecektik abla. Ev bakıyorduk. Eşya almıştık. Sıra perdeye gelmişti. Sevdiğim, göz bebeğim! Telefona çıkmadı o gün. Uyuyordur ya da meşguldür, dedim. Tekrar tekrar aradım. Tuttuğumuz evin sahibi aramıştı. “Suyu, elektriği üzerinize alın” diye. Yok! Cevap gelmedi. Geri dönmedi. Anladım ama geç anladım! Vazgeçmişti. Vazgeçmişti de bana bunu söyleyemiyordu. Günlerce bu gerçeği kabul edemedim. Gözlerim pörtlemiş, canım çekilmiş bir halde uykusuz, aç biilaç dolaştım günlerce, haftalarca ve hatta aylarca.

Elimden bir cam tabak yere düşmüş, paramparça olmuştu. Ne eğilip toplayabildim ne de, ne de orada bırakıp gidebildim. Kırık cam parçalarından en sivri olan birini eğilip aldım yerden. Sadece onu aldım içlerinden. En keskin, en sivri, en masum duranı! Onun hediye ettiği yüzüğün kutusuna sığdırmaya çalıştım. Yüzüğü ise çıkarıp yere attım. O kırılmış, paramparça olmuş camların yanına.

Biraz olsun teselli oldum. Garip bir şekilde… Camın dağılıvermesi öyle… Onu yerde parçalanmış halde görünce. Bana öyle yerden bakışını çaresizce.

Sanki dedi; “Ben de senin gibiyim bak işte, üzülme! Bana bak, kendini gör. Nasıl dağıldığını anla. Başka nasıl yardım edebilirdim sana söyle. Seni seven bir tabak olarak! O kadar acıyordu ki ruhun, bedenin. Her şeyinle beni çok etkiledin. Titreyişinin frekansları bir deprem gibi sarstı beni, bir yanardağ gibi püskürttü, sıçramak istedim her yere. Tutamadım kendimi acıyan kalbini görünce. Attım kendimi yerlere. Çatlamak az kalırdı geriye! Tuz buz olmak vardı hayalimde. Sen mi beni düşürdün elinden? Ben mi attım kendimi yerlere! Sevgi bazen anlamaktır başkasının halini, görmek elinden kayan sevdasını, kanayan bir yara açılan bir kabuk gibi acımasını! Ben de dağılırsam belki merhem olurum, iyileşir yaran. Belki seversin kendini. Beni görüp anlarsın kendi halini. Seversin yeniden yaşamı, gülleri ve dikenleri!”

Nasılsın şimdi, küçük kız? Ardında bıraktın mı o yıkıldığın günleri? Hepsini attın mı, camları attığın gibi.
 
 
Şen Sevgi Erişen