Sen Hiç Ateş Böceği Gördün Mü?

Bu yazıyı geçtiğimiz senenin ortalarında geçirdiğim zorluk ve bilgelik dolu anları kutsamak için kaleme almıştım. Evlerimize kapandığımız, hayata bakışımızı yeniden değerlendirdiğimiz şu günler için fazlasıyla uygun satırlar olduğunu düşündüğüm için sizlerle paylaşmak istiyorum.

İnsanoğlu ölümün dokunuşunu hissetmeden hayatın kutsallığını, mucizesini gerçek anlamda fark edemiyor.

Ameliyatımdan sonraki ilk altı ayımı hatırlıyorum da… Nasıl bir endorfin patlamasıydı. Sanki gözlerimin önünde duran, hayatı daha güzel görmemi engelleyen bir tül perdesi kalkmıştı. Artık hayatın renkleri daha canlıydı, her yerde çiçek kokuları vardı ve kuşlar… Onların şarkı söylediklerini duyuyordum.

Bu arada romantik bir alegori yapmıyorum. Sadece her gün öten kuşları duymaya başlamıştım. Dünya eskisinden daha güzel geliyordu. Çiçekleri kokluyor, denizin masmavi renginin tadını çıkartıyor, yıldızların ne kadar güzel olduğunu yeniden keşfediyordum. Hep etrafımda olan ama bir şekilde benim onlardan zevk almamı engelleyen bir şey ortadan kalkmış gibiydi. Daha evvel sanki hayatın tadını çıkartmaktan daha önemli bir şey varmış gibi bir günün güzelliği hayatımdaki saçma bir öncelikler sırasında kaybolup gitmişti. Ve ben şimdi o güzelliği tekrar bulmuştum. Tanrı sevdiği kuluna… neyse anladınız siz.

Aklıma 2002 yılında, mücadelemin nihayete ermeye yaklaştığı yıllarda gittiğim Demet Akbağ’ın bir tiyatrosu geliyor; “Sen hiç ateş böceği gördün mü?” Ne çok ağlamıştım söylediği sözleri ta içimde hissederek. Ateş böcekleri en iyi karanlıkta gözükürler. Hayatın belki de en karanlık olduğu anlarda…

Ben de ateşböceklerini görmeye başlamıştım.

Her zaman etrafımda olan ama hayatın koşuşturmacasında bir türlü görmeyi başaramadığım. Artık seslerin, renklerin ve şekillerin de tadı olduğunu farkediyor onları tüm hücrelerimle hissediyordum.

Sonsuz bir zamana sahip olmadığımız gerçeği ile kanlı canlı tanışmış olmamdan gelen bir aydınlanmaydı bu. Tıpkı bir düş gibi, daha doğrusu bir düşten uyanmak gibi. Benzer tecrübeler yaşayan herkes bilir bu duyguyu. Belki biraz panikle karışık bir duygu. Alelacele “ama daha”larla dolu cümleleri barındıran bir duygu. Bu tecrübeyi yirmi bir yaşında yaşamama rağmen bana dinginlik ve huzur ile gelmişti. Sanırım “belki”,”fakat” ve “keşke”lerim olmadığı içindi. O günden sonra da hiç “keşke” biriktirmemeye çalışmam da bu tecrübenin bana öğretisidir.

Toplumun kabul ettiği başarılı, iyi, güzel tanımlarını elimle itip kendi başarılı, iyi, güzel tanımlarımın peşinden gitmem de bu yüzdendi. O yüzden 16 yıllık mutlu kurumsal iş hayatımı bırakıp kendimi dinlemeye bir başına uzak diyarlara gitmiş, kendimle birlikte pek çok beni yanımda getirmiştim.

İşte o yüzden artık bana mutluluk vermeyen ama toplumun başarı kriterlerine birebir uyan işimi bırakıp üretmenin bir başka tarafına geçmiştim. Çocukluğumdan beri çok sevdiğim bir işi yapmaya, öğretmeye, insanlarda bilgimden birer damla bırakıp çoğalmaya başlamıştım. Zannımca öğretmenliği iş saymıyorlar ki sürekli bana “ama ne zaman çalışmaya başlayacaksın?” diye soran arkadaşlarıma inat ben başka bir yerde başka bir şekilde var olmayı seçtim.

Geriye bakmak iyi değil, derler.

Katılmıyorum. Eskide kalmadığınız sürece geriye bakmak iyidir. İnsan dediğin her zaman unutur. Zaman zaman kendine, kendini hatırlatman gerekir. Ve hatta bazen de eskiyi hatırlatman gerekir.

Şimdi yavaşça stres yaptığın o sanal problemlerini bırak ve derin bir nefes al. Önce şükret. Bir yaradana, bir büyük enerjiye, evrime ya da hepsine, neye inanıyorsan inan önce şükret. Aldığın nefes, yediğin yemek, içtiğin su için şükret. Onu bile sayıyla içeceğin günler olabilir hayatında. Sonra sahip olduklarını düşün. Evini, arabanı değil. Bir telefon uzağında olup yüreğine dokunmayı başaranları düşün. Bir sözüyle seni güldürebilenleri, seninle ağlayabilenleri. Sonra bol bol sevdiklerine dokun, onlara sarıl. Keza hayat sevdiklerine bile dokunmaya hasret kalabileceğin günler çıkartabilir karşına. Fırsatın varken bol bol biriktir bu güzel enerjilerden.

Hatırlıyorum da tedavi gördüğüm sıralarda mikrop kapmamam için bana dokunmaları, beni öpmeleri yasak olan ailem beni ayağımdan sever, ayağımdan öperlerdi. Düşün! İnsanın çocuğunu öpememesi.

Aslında ne çok şükredecek şey varmış değil mi hayatında?

O zaman şükretmeye devam. En sevdiklerinle akşam yemek masasında otururken ne televizyon, ne cep telefonu, sadece birbirinizin sözlerinde kaybol. Birbirinize ayırdığınız birkaç saatin “gerçekten” tadını çıkart ve “gerçekten” orada, onunla ol. Sanki yarın yokmuş gibi…

Aslında işin sırrı tam da burada. “Yarın yokmuş gibi.” Çünkü yarın dediğin şey elinden kolayca akıp gidebiliyor. Ona güvenme! Sen bugünü sev. Ona sarıl, ne istiyorsan ona söyle. Keza yarın, hiç gelmeyebilir. Bunu bildiğin zaman ve unutmamayı başardığın zaman, ki en zoru da unutmamayı başarmaktır, geriye dönüp bakmaktan asla korkmayacaksın. Çünkü geride birikmiş keşkelerin olmayacak.

Pelin Öncüoğlu Işık