“İnsan insan derler idi
İnsan nedir şimdi bildim
Can, can deyü söylerlerdi
Ben can nedir şimdi bildim”
Bildim…
Can; kilometrelerce ötede ağlayan annelerin sızısını, uykusunda ne olduğunu dahi anlayamayan çocukların korkusunu, çocuğuna siper olan babanın cesaretini; ablası, abisi için kendini öne atan kardeşlerin şefkatini; o minicik bedenlere sahip kedilerin, köpeklerin, kuşların çaresizliğini, etinin kemiğine bataaa bataa hissedebilmekmiş.
Can; kocaman kocaman amcaların, güçlü kuvvetli babaların hıçkıra hıçkıra ağladıklarını burnunun direği sızlayıncaya anlamakmış.
Can; elli beş saat kuşu için avucunu sıkmadan duran imiş.
Can; “önce kedimi kurtarın” diyen minik beden imiş.
Can; “Ben çıkarsam babam sıkışır” diyen yürek imiş.
Can; “Annemin sesi kesildi. Önce onu kurtarın” diyen melek imiş.
Can meğer candan öte canan imiş. Canan imiş meğer can.
Günlerdir herkes gibi, hepimiz gibi ben de empati yapıyorum, yapıyorum, yapıyorum…
Öfkeleniyorum, sinirleniyorum, küfür ediyorum sonra dönüyorum şükrediyorum. Susuyorum, düşünüyorum, neden diyorum: Neden? Sonra diyorum bir şey yapmalıyım. Bir şeyler yapmalıyız. Öfkemizi, üzüntümüzü iyi olacak iyi gelecek enerjiye dönüştürmeliyiz.
Yok anlayamayız.
O geceyi orada yaşamamış isek anlamamız mümkün değil. Bugün de ne yaşıyor orada ki canlarımız, onların yanında yaşamadan bilemeyiz. Ama tanımadan da sevebiliriz hatta çok sevebiliriz. Sarılarak, sevdiğimizi söyleyerek, umut vererek, yanlarında olduklarımızı hissettirerek belki azıcık merhem olabiliriz. Sevgi. Sevgi. Sevgi, bizi iyileştirecek olan.
Sonra beni bir telaş alıyor. “Emine” diyorum, kim bilir kaç anne tıpkı senin yaptığın gibi uyumadan önce çocuklarına “Yarın size kahvaltıda ne hazırlayayım?” diye sordu. Ama… Hazırlayamadı.
Birçok eş son kez yan yana uyudu. Sonrası… Sessizlik.
Birçok dost küs uyudu belki o gece. Artık barışmak imkânsız.
Bilmiyorum belki de birçok evlat babasına kızgın uyudu o gece. Ama affedilmek artık mahşere.
Malk mülk yüzünden diyorum nice kardeş yıllarca birbirini görmeden yaşıyordu belki. Kardeşinin aslında onu ne kadar özlediğini artık hiç duyamayacak.
Ben, bu defa gerçekten her şeyin ne kadar da anlamsız olduğunu çok çok iyi anladım.
“Aman Allah’ım” dedim “Ne büyük dertlermiş dert edindiklerim. Pehhh!”
Anladım ki biz insanoğlu çok nankör, biz insanoğlu çok bencil, biz insanoğlu çok şımarığız ve fütursuzca, kırıp dökerek yaşıyoruz bu hayatı.
Umarım bundan sonrası için akıllanırız. Umarım bundan sonrası için, sadece severiz, nefret kin duygularını rafa kaldırırız. Umarım bundan sonrası için, sadece sımsıkı sarılırız, dövüşmeyi kavgayı rafa kaldırarak. Umarım bundan sonrası için, sahip olduklarımızın değerinin farkında olarak yaşarız, açgözlülüğü, “daha çok, daha çokları” rafa kaldırarak.
Aldığımız nefesin sabahı olmadığını hatırlayarak ve lütfen sevdiklerinize ne kadar söyleyebilirseniz o kadar sevdiğinizi söyleyerek yaşasın bundan sonrasını.
Zira, o kadar acı, o kadar yıkıcı ve o kadar sert bir tokat ile anladık ki:
“Dünyada ölümden başkası yalan.”
Emine Öztürk
9 YORUMLAR
Sanırım senin yüreğinin güzelliğini, merhametini, anaç ruhunu bu yazdıklarını okuduktan sonra herkes hissedecek.
Hoş hissetmese de olur. On yedi yıldır ben bunu görüyor ve yaşıyorum. Seninle geçirdiğim o güzel yılların sonsuza kadar sürmesini diliyorum. Senin hep yanında, sana sonsuz destek olacağım. Seninle bir dost olarak, bir arkadaş olarak, bir eş olarak, böyle bir kadın olduğun için, kadının gücünü ayak bastığın her yerde gösterdiğin için gurur duyuyorum.
Seni seviyorum.
Her zaman olduğu gibi bugün de beni yine çok mutlu ettin. Her kadının senin gibi hem dost hem arkadaş hem sevgili olduğu…
Ona, hem ebeveyn olup sarıp sarmalayan hem onun yanında çocuk gibi davranıp sevgisine sığınan kocaman bir yüreğe sahip bir eşi olmalı. Ben bu anlamda şanslı olanlardanım. 🙏
Seni seviyorum.
Emine, canım, sıcacık kalp atışlarını yansıttığın yazın için çok teşekkürler. Büyük çoğunlukla yönetemediğimiz olayların ortasındayız. Önce kabullenme arkasından çözümler gelecek şüphesiz. Hep birlikte bir “tarih” yaşıyor ve bir tarih yazıyoruz. Şüphesiz geçmişten ders alıp daha iyi bir gelecek kuracağız.
Sevgiler
Ne kadar güzel ifadeler Şen Sevgi Hanım. O kadar katılıyorum ki millet olarak, yine “Tarih yaşıyoruz ” ve yine “Tarih yazıyoruz.”
Umut hep baki. Çokça sevgiler.
Harika bir yazı, harika duygular.
Ayan nedir, pinhan nedir, şimdi bildik.
Ayan olan; iyi insanlar, dara düşmüş insanları kendi canları gibi bilip el uzatıyorlar. Darda olanı yardıma boğuyor. Pinhan olan ise, orada insanlıktan çıkıp, particilik yapıyor, din tüccarlığı yapıyor, alevi, kürt ayrımcılığı yapıyor. Artık kendimizi iyileştirip, orada düzen kurulmaya başlandığı zaman, tekrar oraya ellerimizi uzatıp yardımcı olmak, dayanışma içinde olmak.
Kıymetli sözleriniz için teşekkür ediyorum. Süreç çok uzun, zor, çakıl taşları ile dolu demek çok isterdim lakin taşlar kaya. Ama olacak ben biliyorum bu millet tarih boyu kaç kez yeniden küllerinden doğdu.
Ve dediğiniz gibi Sevgili Metin Bey; ayan nedir, pinhan nedir, gördük.
Sevgiler
Gönül ehli görsün bizi,
Görmeyene ayan olduk.
Kendi gibi bilsin bizi,
Bilmeyene beyan olduk.
Canım içre öte candan,
Etten kemikten kandan,
Kabemize şôl yandan,
Girmeyene mihman olduk…
Bu güzel duyguları bizimle paylaşan yüce gönlünüzü saygıyla selamlıyorum Emine Hanım. Dilerim, sevginin kucakladığı güzel bir geleceğe, hep birlikte umutla bakarız. Mütemadiyen acılarla yoğrulan ülkem ve ülkemin güzel insanları için bu son olması dileğiyle… 🌹
Mustafa Bey öncelikle yorumunuz için çok teşekkür ediyorum. Öyle bir yorum ki beni inanılmaz etkiledi.
Mütemadiyen acılarla yoğrulan ülkem ve ülkemin güzel insanları için bu son olsun.
Sevgi ve saygı ile selamlıyorum sizi.
Bi’ baktım ki yazınızı okurken sol yanımda bir ses. Üzülme hayatın gerçekleri bunlar diye. Ne geçmişte, Ne günümüzde ne de gelecekte ne annenin göz yaşı dinecek ne de çocuklar her daim gülecek. Bu fani ve gidişin sonuna yaklaşan dünyanın içindeki en zalim varlık olan insanın aç gözlüğülü, kini, nefreti ve acımasız oluşu son bulmayacak. Keşke her şeyin çok güzel olacağını söyleyen sözler söylemek nasip olsaydı. Canlar çıkacak, her yanı kasıp kavuran feryalalar eksik olmayacak.
“Offf içimi karartınız” dediğinizi duyar gibiyim. Ama acı gerçekleri görmek gerekiyor. Yazınızda “can” diye tarif ederken kadın cinayetine örnek verdiniz, babanın feryadına, çocukların göz yaşına, elem dolu kalpleri gösterdiniz. Ne geçmişte cennetten bir bahçe oldu dünya biz canlara ne de gelecekte olacak. Çünkü biz nefsine her gün mağlup olan fani canileriz. 😔🙏