Yalelli Yalelli Yalelli O Zaman

Son yaprağını okuyup kitabın kapağını kapatınca annemin zaman zaman ama çok severek dinledigi şarkının sözleri dolandı dilime.

“Aşk eski bir yalan. Adem ile Havva’dan kalan.”

Adem ile Havva’dan kalan… kalan… kalan…

Aşk sebep miydi elmayı ısırmak için Adem’e? Yoksa Adem aşkı bahane mi etti elmayı yemeye? Yalan mıydı Adem’in aşkı ve şimdiki aşkların da yalan oluşu? Peki bu durumda Havva’nın Adem’e karşı duruşu?

“Ben de seni sevmedim Adem. Bütün aşkın yalandı madem. Alt tarafı bir elma yedik
beraber. Başka alternatifim de yoktu zaten.”

Elmayı ısırınca her şey başladı mı? Bitti mi?

İnsan hatırlayınca mı var olur? Unutunca mı? Hafıza dediğin nedir peki? Keder mi? Kederi çıkarınca dünya çıkar mı dünya olmaktan? İnsan özgür bir hayvan mı? İnsan aklını ziyan eden bir varlık mı?

Eee peki insan varlık ise yokluk ne?

Ahh tabii ki bu soruların bendeki cevap anahtarlarını size vermeyeceğim. Kendi cevaplarınızı siz bulup buluşturun.

Siz de düşünün, kafa yorun istedim. Hem birazcık beyin jimnastiğinin kimseye zararı olmaz canım. 😉

Sonra bir de şu var. 😉

“Ben demeden konuşalım ne olur” cümlesi ile başladı yazar kitaba. Bütün sıfatlardan arındırdı giriş cümlesi ile insanoğlunu. Aslında kim olduğumuzun ne önemi var yaşadığımızın ne olduğunu anlayamadığımız müddetçe demeye getirdi bir sonraki sayfalarda. Bir de hepimiz bir garip Adem’iz dedi yasak elmayı dişleyen. Sonun başlangıcı ya da başlangıcın sonu nedir bilmeden.

Adem… Kendini arıyordu bu dünyaya atıldığından beri. Sonra hafızasını yitirdi. Aklı başından gitti. Yolunu kaybetti. Raydan çıktı.

Unuttu!

Her şeyi unuttu. Sonra bir telaşa kapıldı. Unuttuklarını aramaya başladı. Hatırlamak her şeyi hatırlamak için binbir yola saptı. Birçok yola girdi çıktı ama… Belki de hatırlamak istedikleri aslında yeniden unutmak istedikleriydi.

Adem unutmak ister başta kendini sonra tüm âlemi. Hak unutturur. Adem unutunca Adem olur mu? Pişman olur sonra, arar durur unuttuğunu, en çokta kendini, kendi ruhunu. Döner durur, bir o yana bir bu yana mekik dokur. Bir de acı var, acı. Acı dediğim Adem’in ilacı. Hatırladıkça anlarmış ya insan. Hatırladı.

Zaman… Zaman var bir de.

Zamanı geçene kadar kürek çekti, düştüğü ummanda. Bu geçen zaman nasıl ölçülür? Zaman, zamana yayılan bir şey miydi? Neydi zaman? Bu zamanla dediği ve zamanın içinde aradığı neydi peki? Ne arıyordu gerçekten bu Adem? Tabii ki bulamayacağı şeyi ve işte bulamayacağı şeyi ararken bulacağı şey aslında hayattı. Hayatın taa kendisi.

Ve işte, ne yaşadığını bilmiyorsa Adem, ne faydası vardı Adem olmanın madem?

Elmayı ısırdı Adem. Ve yeni bir dünyaya düştü. Bu düşüş, dönüşümdü. Döndü tekrar ısırdı, tekrar dönüştü. Tekrar tekrar başa dönüşü hep değişim ve dönüşüm içindi.

İnsandı Adem. Bir şeye sahip olabilmek adına yıllarca debelenir, ulaşınca da bir köşeye atar, bütün hevesi bitiverir. Bütün bu Ademoğlu bu yolculukta bu kadar mı nankör? Çıkılan yolculuklarda yolun hiç mi değeri yok? Bu yolda çekilen çilenin, verilen emeğin, yaşanan mutlulukların, tadılan sevgilerin, yaşanan aşkların hiç mi değeri yoktu bu Adem için?

Beyin yandı bende. Çok da düşünmemek lazım kızım bak sen işine. Ne Adem olmak mühim ne Havva. Asıl olan aşk, aşkta kaybolmakta.
Eee…
Yalelli yalelli yalelli o zaman 💃

💃😉
👇👇👇

“Son yaprağını okuyup kitabın kapağını kapatınca…”
Bahsettiğim kitap Güray Süngü’nün “İnsanın Acayip Kısa Tarihi”. Kısacık ama Adem’den başlayan ve hepimizin hayatın içinde aradığımız şeyin ne olduğunu sorgulayan muazzam bir kitap. Okumadıysanız ekleyin listelere.
 
 
Emine Öztürk