Yalnız

“Ben yalnızlığı istemiyorum ama yalnızlığa gereksinim duyuyorum.”
– R. Barthes

Yalnız.
Tek. Hür. Bağımsız.
Ya da
Kimsesiz. Sevgisiz. Tek başına.

Ne dengesiz bir duygu şu yalnızlık. Yaşanabilecek en kötü duygu iken bazı anlarda deli gibi ihtiyaç duyulan, aranan, kaçtıkça kovalanan, zor yakalanan…

An gelir, köşe bucak, kıyı köşe, minik bir kuytu yeter yaşamaya yalnızlığı. Nefes almak, düşünmek, kendimizi dinlemek için. An gelir, kapı kapı dolanır, hayata bir anlam vermek, sevmek sevilmek için, başı koymak, yalnızlığı kovmak adına bir omuz aranır.

Ne bileyim, bazıları olmadan yaşamak zor ama başkaları ile yaşamak da çok zor. Yalnızlık seçilmişse huzur ve mutluluk verir. Peki seçilmemiş yalnızlıklar?

Ademoğlu değil mi ki geldi bu dünyaya “yalnız” ve dahi yine gidecek “yalnız”. İşte bu kısacık geçen o aradaki süreçte yalnızlığına yoldaş biri, birileri mutlaka olsun ister sağında solunda. “Yalnızlık Allah’a mahsus” denir ya evet zordur bu dünyanın çakıl taşı dolu yollarında tek başına yürümek. Yoları geçerken sevmek isteriz, delice sevilmek, sarıp sarmalanmak. Ruhun okşanması istenir. Nasıl bir ağacın çiçeklenmesi için suya, güneşe ihtiyacı varsa biz “insan” denen canlının da ilgiye, sevgiye, bir başkasının sıcaklığına ihtiyacı var.

Ahh! İşte ille aşk. İllede aşk.

Diğer yarı aranmaya başlar ve er ya da geç ama bir zaman, bir yerde mutlaka bulunur. Bir ömre sığdırılır bütün o mutluluklar, üzüntüler, heyecanlar, kederler, sevinçler, varlıklar, yokluklar, delilikler, dinginlikler, kavgalar, gürültüler, çılgınlıklar, çoluklar çocuklar, torunlar… “Hayat arkadaşı, eş” olununca. Elmanın diğer yarısı bulununca.

Ve sonra birden yine çalar kapıyı o seçilmemiş yalnızlık. Ve işte o zaman aynadaki yansıman bile yalnız. Ruhun yanlız. Alışkanlıkların yalnız. Evin yalnız. Yatağın yorganın… Çatal bıçağın… Sofradaki tabağın… Banyoda ki bornozun… Aynanın önünde ki diş fırçan… Melodinin es’i… Çalar saatinin sesi… Çayının şekeri… Kahvenin hatrı yalnız.

İnsan en çok da ömrünü birlikte geçirdiği insan bu dünyadan göçüp gidince yalnızdır. Onunla dinlediği şarkılar, okuduğu şiirler, yediği en lezzetli yemekler, sustuğu bütün sözler, güldükleri, ağladıkları, bütün renkleri (yok olur) gider.

İşte insan o zaman çaresiz bir yalnızlığın içine düşer. Belki bir kısmımız yaşadı bu çaresizliği. Mutlaka bir kısmımız annelerimizin babalarımızın bu yalnız kalışlarına şahitlik etti ve hatta yarenlik. Bir arkadaşın sığındığı liman olduk belki de kaybedilen eşin ardından. Aslında yanındakiler kim olursa olsun yetmedi, gidenin yeri dolmadı doldurulamadı. Ve hepsinde aynı duygu yaşandı gördük ki siz bir kişiyi özlüyorsunuz diye, tüm dünya ıssız kaldı.

Tesadüf odur ki yazımı yazıyorken ben, kulaklığımda Cem Adrian sesi, “Hasret kimseye kalmasın, sevdalılar ayrılmasın. Ben yandım, eller yanmasın. Sevdanın aşkın narına, cananıma…” diye diye yüreğimi dağlıyor.

Şarkılardan türkülerden bahsettik madem bir de bir şiir ile Orhan Veli’ye selam edelim:

Yalnız şu beyit kaldı,
Kahve ocağında, el yazısıyla:
“Ölüm Allah’ın emri,
“Ayrılık olmasaydı.”

Ve son olarak, Jean-Louis Fournier’rın okuduğum “Tek Yalnız Ben Değilim” kitabında altını kırmızı kalemle çizdiğim bir alıntıyı bağıra bağıra tekrarlıyor sevgili nöronlarım:

“Yalnızlığın ağırlığı ne kadardır?”

Sizce???
 
 
Emine Öztürk