Lüküs Kamarada Kimler Oturur?

Yağlar sattık, ballar sattık. Ustamız öldü ama biz vazgeçmedik, pes etmedik hep işimizin başındaydık, kaçmadık. Aç kapıyı bezirgan başı, kapı hakkı ne verirse diyerek hakkımıza razı olduk, ses etmedik. Bir sıçan, iki sıçan… Hoooop… Üçüncüde hiç mızıkçılık yapmadan kapandık o dolaba.

Sokakları kutu kutu boyadık da sek sek sekmelere doymadık. Birler, dizler, beller… Sabahtan başladık, ayaklarımıza kara sular inene kadar ip atladık ama yine de doymadık, doyamadık. Toplar yaksa da ter su içinde ortada sıçan, yakar top oynadık.

Taş taş üstüne konularak sınırı çizilmiş kalelere gol atmaya çalışan, misketleri artsın diye mahalle mahalle dolaşıp misket oynayan. Bisiklet kullanmaktan ayaklarını yollarda bırakıp eve sürüne sürüne giden son çocuklar da galiba bizdik.

Biz doksanlarda çocuk olan neslin tek engeli akşam ezanlarıydı. “Akşam ezanı okunmadan evde ol” diyen annemin sesi şimdi bile hâlâ çınlar kulaklarımda. Sınırlarını akşam ezanına kadar zorlayan, sınırsız bir zaman diliminde yaşadık bütün günleri acıkmadan, susamadan. Karnında ziller mi çaldı? Çalsın! O oyun yarım bırakılmaz, bırakılamazdı. Ama önünde sonunda bir komşuanne imdata yetişir, salçalı ekmek mutlaka mideye indirildi.

Okula giderken oflanıp puflanmalar yoktu. Hergün yeni bir heyecan ile giderdik okula. Hem öyle servisle filan da değil ha. Mahallenin tüm çocukları el ele tutuşup bazen kahkahalarla, eee bazen de itiş kakış, bağırış çığırış kavgalar ile gidilip gelinirdi. Küslükler en fazla yarım gün sürerdi. Ertesi sabah her şey unutulur, yine o okul yoluna revan olunurdu.

Şimdilerde olduğu gibi öyle kafamıza göre giyinerek de gidemezdik okula. O mavi önlük illaki giyilecek, beyaz yaka takılacak, ütülü mendiller ceplerde yerini alacak. Beyaz çoraplar muhakkak giyilecek. Saçlar derli toplu taranacak, toplanacak; o örgüler örülecek.

Kara tahtaya sadece beyaz olan tebeşirler ile yazarken bile sevinen sonradan eklenen sarı, pembe, kırmızı renk tebeşirlerle sevinçleri katlanan ufacık şeylerde bile mutluluğu yakalayan çocuklardık biz.

Sonra öyle bilgi edinmek için elimizin altında tabletler yoktu. Soru çözmek ya da kitap okumak için çokça kitap seçeneğimiz de yoktu. Hele bir de ilçede ya da köyde yaşıyorsan imkansıza yakın. Ancak merkez kütüphaneye gidebilirsen elden ele dolaşmaktan harap olmuş, rengi solmuş, sayfası eksiksiz bir kaynak bulabilirsen şanslı günündesin demekti. Kitaplardan konuşup, Cin Ali’den bahsetmeden bu bölümü kapatırsam, okuma alışkanlığının mimarisi olan bu seriye büyük haksızlık etmiş olurum.

Öyle WhatsApp gruplarından ödev bilgileri atılmazdı. Ödevleri not almak bizim en önemli görevimizdi. Annemiz, babamız öğretmenlerimize istedikleri zaman ulaşıp olur olmaz her şeyi soramazdı. Sonra bize hiç “Ödevini yap” diyen de olmadı çünkü biz okuldan gelir gelmez ödevlerini yapan, bitirmeden rahat nefes alamayan, sorumluluk bilinci tam çocuklardık.

PlayStation oyunumuz yoktu belki ama şekilleri yerine yerleştirmek için zamana karşı çırpındığımız ve heyecandan ölüp ölüp dirildiğimiz tetrislerimiz vardı. Kutu kutu oyuncakları olan arkadaşlarımız elbette çok azdı. Ama hepimizin mutlaka çamurdan yaptığı çanak çömlek, tencere tavası, güneşte kurtulmaya bırakılmış, kurdudukça sulu boya atölyesinde renk verdiğimiz yüzde yüz doğal el emeği, göz nuru oyuncaklarımız vardı. Kendi oyuncağını kendi üreten son çocuklar da bizdik.

Bizim her akşam evde bir sinema filmi açıp ailecek izleme şansımız da hiç olmadı ama pazar akşamlarının vazgeçilmezi “Bizimkiler” dizisi şimdi buradan baktığımda hiçbir sinemanın vermediği lezzeti veriyordu bize. Erkek çocukları “Kara Şimşek”, biz kızlar “Hayat Ağacı” dizilerini dört gözle bekler, altımıza kaçırma pahasına bile olsa o küçücük ekranın başından kalkmazdık.

Susam Sokağı, Taş Devri, Red Kit, Tom ve Jerry, Temel Reis, Jetgiller, Pembe Panter, Müfettiş Gadjet, Scooby Doo, Ninja Kaplumbağalar, Casper, Tazmanya Canavarı, Şirinler, Pokemon, X Man, Voltran, Heidi, He-man, She-Ra, ve Hayalet Avcıları isimlerini geçirmezsem çok çok haksızlık edeceğimi düşündüğüm, beynime çocukluğuma ait derin izler bırakan çizgi filmler.

Ve sonra, “Lüküs kamarada kimler oturur?” diyen Sezenler. “Kız hepsi senin mi?” diye soran Tarkanlar. “Domates, biber, patlıcan” diye diye eğlendiren Barış abiler. “Şişt sişt sakın ol, sinirlerine hakim ol” sözleri ile psikolog desteği veren Sertaplar. “Aboneyim abone, biletleri cebimde” diyen kendi yerini garantileyen Yoncamikler. “Benimle Oynama” derken bile bebek yüzlü lakabını kapan Burak Kutlar. Delikanlısı ile iliklere işleyen Yıldız Tilbeler. “Hey Çorc versene borç” dese de Mikeal’dan borç alamayan Hakan Pekerler. “Bu kız beni görmeli” bir de üstüne “kazak örmeli” diyen Mustafa Sandallar. Karabiber Serdarlar, Hercai Çelikler, Roma’yı yakan Kenanlar, “Beni affeder misin?” diye yalvaran Rafet el Romanlar. Daha kimler kimler, ne sözler, ne şarkılar… Doksanlara damgasını vuranlar hâlâ bile nefessiz dinleniyor.

Şimdilerde her şey yavan, sahte ve ruhsuz.

Bu çağın çocuklarının uçurtmaları tellere takıldı.

“Biz sokaklarda oynayan dertsiz son nesildik.”

Bizim çocukluğumuz çocuk gibi çocukluktu. Başkaydı, evet bambaşkaydı.

Lakin

Doksanlarda unuttuğumuz dostluk, arkadaşlık, vicdan sahibi olma, sevme, sevilme, dürüstlük, yetinmeyi bilme, az ile mutlu olabilme, tüm değerlerimizi, gerçekten dibine kadar yaşadığımız her bir duyguyu saflığı temizliği bu “yeni nesil “, “z kuşağı”, “y kuşağı” bilmem ne diye isim taktığımız, beğenmediğimiz aslında pırlanta gibi olan nesile biz aktaramaz mıydık? Aslında bu bizim elimizde ve çok da zor değil sanki?

Siz ne dersiniz???
 
 
Emine Öztürk