Müsait Bir Yerde İnecek Var

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından
Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
Şu aranıp duran korkak ellerimi tut
Bu evleri atla bu evleri de bunları da
Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
İnecek var deriz otobüs durur ineriz
Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya
Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum
Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun
Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam
Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım
Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda
Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
Seni aldım bu sunturlu yere getirdim
Sayısız penceren vardı bir bir kapattım
Bana dönesin diye bir bir kapattım
Şimdi otobüs gelir biner gideriz
Dönmiyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin
Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
Durma kendini hatırlat.

Göğe Bakma Durağı, Turgut Uyar

 
Göğe Bakma Durağı şiirini bilmeyen yoktur. Hiç olmazsa iki üç satırını mutlaka bir yerlerde okumuş olmalısınız. Bu şiir ile Sayın Uyar bence insanların iç sıkıntılarını, bu sıkıntılardan kaçma hissini, huzur arayışını konu etmiş. Uyar kendi soluğunu göğe baktığı durakta almış.

Hayat telaşı içinde sizin durup nefeslendiğiniz duraklarınızı düşündünüz mü hiç?

Evet herkesin bazen bazı zamanlarda uğradığı bir durak muhakkak vardır. Hayatın hayhuyundan, telaşesinden, dünyanın kahrından kaçıp sığındığı. Derdi kalbine ağır geldiğinde aradığı bir dost, ruhu yorulduğunda gideceği bir sahil. Yalnız hissettiğinde oturup ağlayacağı bir ağaç, sustuklarını bağırabileceği bir parça gökyüzü, gözyaşını utanmadan dökeceği bir omuz. Ya da sırf kelle paça için gittiği çorbacısı, acıya gark olmak istediğinde çek bir Adana dediği kebapçısı. 😁 Günün yorgunluğu üstünde, lambayı kapatınca başını bırakacak bir yastık. Hararet bastığında demli çay dolu bir çaydanlık.
Çocukluğunu özlediğinde gideceği bir park. Dibe vurup çöktüğünde ayağa kaldıracak biri de mutlaka şart. Sonra bir diz, saçların okşanması, ah ne büyük bir tat. Aşk acısı çekenlere bir Sezen şarkısında bir yudum şarap. Dost kazığı yiyenlere, meyhanede bir büyük, bir de Orhan Baba’dan “Batsın Bu Dünya” söylemek şart. Grip olup yatanları bir kase mercimek, kilo alınca dertlenenleri, kardiyo, pilates, depresyona giren kadınları, bi’ kesim, bi’ dip, biraz allık, biraz ruj hemen kendine getirecek.

Bir de öyle bir durak var ki hayatta kimse o durakta otobüs beklemek zorunda kalmasın.
Özlem.

Ah özlediğinde galerinin en ücra köşesinde saklanmış bir fotoğraf. (Ki böyle akıllı akıllı telefonlar, galeriler yokken cüzdanın bir bölümüne sıkıştırılır, kimse görmesin diye köşe bucak saklanır o fotoğraf.) Özlenenlerin durağı hep dolu, hep kalabalık o taraf.

“Kırık kalpler durağında inecek olanlar”

Sana “Kal” diyemiyorum
“Gitme” diyemiyorum
Son durak bu, biliyorum

Diyerek ayrılık durağında inmeyi kabul edenler. “Gözyaşım kurak, bak bu son durak, indim yürüyorum” şarkısı dillerinde bir ihtimâl daha arayanlar. Yanlış durakta doğru otobüsü bekleyenler gibi hayat sürenler.

Benim de birçok insan gibi çok sık uğradığım, saatlerce beklediğim gelen hiçbir otobüse binmediğim, orada olmayı çok sevdiğim bir durak var ki… Kitaplar…

Daraldığımda, sevindiğimde, kendimi bulmak, dinlemek istediğimde, üşüdüğümde, terlediğimde, güldüğümde, ağladığımda hep bu durakta alırım soluğu.

Okurum. Okurum. Okurum…

Sonra o duraktan bambaşka bir ben çıkar o yola, bambaşka bir ben karışır hayata. Yeni yolculuklara yelken açar bir ben, bambaşka ben.

İşte böyle; herkesin gittiği yol farklı duraklardan geçiyor ve herkesin indiği durak birbirinden başka bambaşka. Ve yeniden geri dönmek için seçtiği bir yol var ve o yollarda da yolcu dolu bir sürü durak mutlaka. Velhasıl demem o ki ne çok durak var hepimizin hayatında durup soluklandığı, oksijensiz kaldığında durup bir derin nefes aldığı. Hayatın içinde savrulup giderken bu sayıp döktüklerim aslında ne kadar sıradan alışılmış olması gerekenlermiş geliyor bizlere. Hayattan zevk alamıyorum, çok yalnızım, sıkılıyorum, bunalıyorum diyoruz ya, heeh! İşte bu durakların farkında değiliz de ondan hep bu serzenişler.

Son durağa gelmeden diyorum, hayat şu an en güzel hali ile akıp giderken onu yakalayıp mutlu olmanın, mutlu etmenin peşine düşelim. Yanımıza sadece mutlu anlarla dolu bavulları alalım. Uğradığımız her duraktan keyifle ayrılalım.

Diyorum ki “Son duraktan sonra başka yol yok.”
 
 
Emine Öztürk