Varlık içerisinde yokluk çektiğimizi anladığım bir gündü. Sabahın körü. Aslında gerçek manâda geceydi ama biz onu çekiştirince gündüz olacağını sanıyorduk. Herkesin gece dediğine sabah saatleri diyecek halimiz yoktu. Kapkara oldu içim ve kalbimdeki bir kaç cümle dışında ışığım kalmadı, ruhum daraldı, nefes alamadım; maskeye…
Genişletilmiş bir şekilde yaşıyoruz 2022 yılının Ocak ayını. Günler soğuk, karanlık ve sessiz. Eskiden bas bas bağırdığımız şeylere şimdi sesimiz çıkmıyor. Sesimiz kısık, ruhumuz soğuk. Donduk kaldık. Aile dizimi çalışmasında travmanın donmuş haline denk geliyor bu hallerimiz. Bir gün bir yerde o buzlar kırıldığında…
Ay derken bu şekilden şekile girip bizim modumuzu etkileyen Ay’dan bahsetmiyorum. Bayağı böyle aaaaay diye bağırmak bahsettiğim. Şu sıralar çok gün oluyor, içimde yankılanan yarım ay. Hilâl olması isteğim, dolup dolup taştığını gördüğüm dolunay ise içimi çekiyor. Size de oluyor mu? Şöyle yapsam bu…
Tükenmemek için tüketiyoruz. "Bir şey olmaz" dediğimiz her gün bir adım daha geri gidiyoruz. Sabahın karanlığı akşamın karanlığı ile aynı mı? Peki ya kararan zihinlerimiz ne olacak? Hemen de normalleştirme başlıyor. Kimse böyle bir ortamda normal davranış beklemesin. Çok yağmurlu bir havada sığınacak yer…
Evlilik, yeni düzen, ev arkadaşı olmak, bir şeyleri beraber yapmaya çalışma meselesi, ortak alan. Konunun tam da ortasından girme isteğimin, diş macununu ortadan sıkma alışkanlığımla alâkalı olduğunu sanmıyorum. Bir akşam yemeğine koskoca konu olması bana bu satırları yazdırıyor. Sahi diş macununu siz nereden sıkıyorsunuz?…
Yolda gidiyorum. Tanımadığım milyonlarca insana dokunuyor gözlerim. Sonra bir tanış olma ihtimaline karşı hafızama kaydoluyor her bir bilgi. “Aklın ev sahibi beyin” diyor İzzet Memi. Çok seviyorum bu tabiri. Eğer beyin kirli, tozlanmış, havalandırılmamış, hiç misafir kabul etmemiş, süslenmemiş, yaşanmamış olursa zihin burada karışıyor.…
Bazen dağ olur, bağ olur bilemezsiniz. Ne zaman ki bir patika görsem “Aslan kaç, para para pum” naraları atarım içimden. Üstelik etrafta ne aslan vardır ne de eşrafı. Bazen tam da bu şekilde hissederken bulduğunuz oluyor mu kendinizi? Her şey yolunda giderken siz yolda…
Ben mükemmel değilim. Ve inanınn bana tüm yaptıklarımın yanında yapamadımlarımla da benim. “Ben” sadece başardıklarımdan oluşmuyor tabii ki. Kendime sordum da çok soru, çok koşturma ve durmama… Hani onca söyleyen üstadın yanında neden insan kendine yorgunluğu reva görür ki? Ne oldu onca koşturmamın sonunda?…
“Yağmur neden yağdı şimdi?” diye nasıl soramıyorsam “İyi de neden şimdi böyle oldu? Niye oldu?” diye sormamayı öğrendim. Bulut geldi, geçti ve yağmur yağınca bir su birikintisi ile nice kuşlar su içti. Şimdi de ağladığım kadarı bana şifa; vücuduma, benliğime farkındalık. Kendime haksızlık edeceğim…
Güneşte kavrulan meyvelerin suyunu içmeye gittik. Evet evet, İzmir’e sadece 45 dakika uzaklıkta, dağın yamacında serinlemek gerekti. Başka şehirlerde yaylalar, yüksekler ya da deniz kenarları çoktan dolmaya başladı. Normalin üzerinde seyreden sıcaklıkların insanı, bünyesini, halini oldukça etkileyen bir hâli de var. Hâl böyle olunca…
