“Uyu Memik Oğlan, uyu” diyor Zülfü Livaneli o çok iyi bildiğim, derinliklerden su çıkaran sesiyle ve uykulardan uyanıyor içimdeki erkli/kudretli yeller! Katı, yumuşak bir takım kavramlar içine giriyor el ele mağaraların, adım adım.
Adımı, mağaralardan aldım. Benim olduğunu bilmiyor, onun olduğumu duyuyordum içten içe. Sözcükler esrikti, eriyip yitti bulduğum yerde. Usun karışık uslu çocuklar çığlık atar ara sıra. Uyu uslu çocuk, uyanıklığının içinde. Uyu uslu çocuk, tinini besle. Metin-Kemâl dinle, Beethoven, “Nothing Else Matters” ara sıra, Mahsûnî Şerif… Uyu uslu çocuk, karnını doyur. Fincanı dolu olanı gördüğünde, fincanına karanlığın derin ve aydınlık içkisinden doldurma; gördükçe elbette, gördüğünde ve gör kesinlikle, gör ki yorulmasın gereksizce esrikliğin, sevi’nin aydınlık içkisi boşa gitmesin.
“Venseremos” diyor Şili, Abd destekli darbeye direnen ve bir sava göre kendini öldürdüğü, bir başka sava göre ise darbecilerce öldürüldüğü söylenen, 11 Eylül 1973 Perşembe günü başlayan direnişi ölümünden sonra bile süren Salvador Allende‘nin gür sesi, kara göğün gerçeklik yolunda aydın tiniyle. Stadyum dolusu kişiye işkence ederken Abd destekli yöntemleriyle, darbeciler, büyük şarkıcı, sanatçı Victor Jara’nın soluğunu kesemediler. Önce parmaklarını kırdılar, gitar çalamasın diye bir daha, sonra acılar içinde öldürdüler, evet ama sesini kesemediler, kesemezler elbette. Stadyum dolusu akan kan haykırdı onun yerine şarkısını “Şili Stadyumu”nda:
Biri öldü, ikincisine vurdular vurdular
inanmazdım asla bir insana böyle vurulacağına.
Diğer dördü sona erdirmek istedi bu dehşeti,
biri boşluğa attı kendini,
diğeri vuruyordu başını duvara,
ama hepsinin bakışlarında ölümün işâreti
Inti Illimani vardı ardından Şili’de ve Şili, Jara, Inti Illimani adlarının altında yatan kim bilir hangi ülkelerde:
El pueblo unido jamas sera vencido!
Birlik olmuş bir yaşamı elbette yenemez kimse ama kendi olmamış kimseler kandırılır, ne olduğunu bile anlayamadan kopar gider özgür ülke ve adalet yüklü yeryüzü için ölenlerin ışığından.
1938 10 Kasım’ının ardından, çarşaflı bir kadın kendini koyvermiş iyice ağlıyor; sakallı bir amca var görüntülerde, özünü tutamıyor; Türkçe, Kürtçe, Zazaca, Ermenice ağıtlar yakılıyor; Türk Yahudilerinin var olduğu her yerden göz yaşları sel gibi… Ya şimdi?
Sevi ve ışık ile!…
Atakan Balcı
No Comments