Biraz renklere ara verip sizleri Bozlu Art Project | Suretimin Resmidir isimli sergiye götürmek istiyorum.
Öncelikle, binanın beni büyülediğini söylemeliyim. Yapının rengi oldukça dikkat çekici; tuğla kırmızısı renginde, çatısı ise kubbe şeklinde.
Kapıda sizi bir güvenlik görevlisi karşılıyor. Bahçede metal formda çeşitli hayvan figürleri var. Onları incelerken isterseniz arka taraftaki şirin kafede dinlenebilirsiniz de. Biz, sanırım sergiyi hafta sonu gezebildiğimiz için orası kapalıydı.
Binanın kapısını açtığınız anda bir ferahlık hissi doluyor içinize. Zeminin beyaz mermer görünümlü olması ve kuvvetli aydınlatmanın da bu hissiyatta etkisi var muhakkak. Bazı duvarların beyaz bazılarının ise gri olması iyi bir kombinasyon yaratmış. Oldum olası beyaz ve grinin uyumunu çok sevmişimdir zaten.
Suretimin Resmidir
Dr. Şükrü Bozluolcay koleksiyonundan sanatçı atölyelerini ve otoportleri sakin sakin gezmeye başladık. Biz ağustos ayında sergiye gittiğimiz için içerisi oldukça serindi, yani bina iyi soğutuluyordu; bize de bu serinlik oldukça iyi gelmişti.
İlk defa farklı sanatçıların kullandıkları palet, fırça, boya önlükleri, boya tüpleri gibi malzemelerin çerçevelenmiş şekilde sergilendiklerini gördüm. Benim için ilginç bir deneyim oldu. Sanatçılar arasında Şevket Dağ, Fahrünnisa Zeyd, Mehmet Güleryüz, Bedri Baykam gibi isimler vardı.
Merdivenlerden binanın 2. katına çıkmaya başladığınızda üzerinde çığlık atan bir kadının görüntüsü olan incecik bir perde ile karşılaşıyorsunuz. Sergide, beni en çok etkileyen ikinci şey bu olmuştu. Birincisini sonra anlatacağım sizlere.
Ardından çeşitli sanatçıların otoportrelerini görmeye başlıyorsunuz. Bu bölümde de Fahrünnisa Zeyd, Bedri Rahmi Eyüpoğlu, Süleyman Seyyid, Nazmi Ziya Güran gibi sanatçıların eserlerini görebiliyorsunuz. Bunlardan bazıları yağlıboya bazıları karakalem çalışmaları.
“Bir kimse neden kendi kendisinin resmini yapar? Kendi resmini yapmaya yönelten pek çok güdüden biri, portresini yaptırmak isteyenleri heveslendiren güdüyle aynıdır. Bir zamanlar bu dünyada var olduğuna ilişkin ardında bir tanıklık bırakmak.“
İkinci katı gezerken gri renkli duvara beyaz renkte yazılmış bu yazı da dikkatimi çekenler arasındaydı. Karşısında biraz durup düşündüm. Hatırlar mısınız; “Neden Yazıyoruz?” başlıklı yazımda da insanoğlunun bu kaygısından bahsetmiştim. Neden yazmayı sevdiğimi sorguladığımda yazının kalıcı olduğunu, altında hatırlanma isteğinin bulunduğunu anlamıştım. Sergide okuduğum bu cümleler de beni, o yazıma götürdü.
Balkan Naci İslimyeli’in 12 parçadan oluşan Kafatası isimli eseri de oldukça ilginçti gerçekten. Tüm portrelerin altına kendi portresini yerleştirerek “Tüm ırklar benim, ben tüm ırkların ortak görüntüsüyüm” mesajını vermeye çalıştığını, eserinin yanına konumlandırılan açıklamalardan öğrendim.
Dantelli bir yakalığı olan mavi renkli okul önlüğü giymiş bir kız çocuğunun portresinin önüne geldiğimde gözlerinin, kaşlarının, burnunun, ağzının olmadığını gördüm ve biraz hüzünlendirdi bu eser beni. Bana, öğrencilere bireyselliğini kazanmaya olanak sağlamayan bir eğitim sistemini çağrıştırmıştı. Belki de ondandır.
Gelelim beni en çok etkileyen esere: Bir erkek bedeninin arkası dönük nü tablosu. Yerdeki uzanış şekli, sırtındaki tüm kıvrımlar, ayaklarındaki detaylar yağlı boyadan ziyade bir fotoğrafı andırıyordu adeta. Bence oldukça estetikti. Eserin önüne gidip gelip “Gerçekten yağlıboya mı diye?” iyice inceledim 😁
Sergi alanın bir köşesinde ufak bir kitaplık var. Resim sanatıyla ilgili yabancı ve Türkçe kaynakları isterseniz satın alabiliyorsunuz. Bu da sergide hoşuma gidenler arasında oldu.
Sergiden binanın arka kapısındaki çıkışa doğru ilerlerken iki duvar resmi dikkatimi çekti. Bunların da Cumhuriyet dönemi Türkiye’sindeki Beyaz Ruslardan kalma olduklarını öğrendim. Çıkış kapısının üzerindeki renkli cam vitraylara da bayıldım.
Bozlu Art Project
Dedim ya beni sergilenen eserlerin yanı sıra binanın kendisi de büyüledi. Bu tür yapıların sanat için kullanılması ve halka ücretsiz olarak açılması beni gerçekten çok mutlu ediyor. Tıpkı, Botter Apartmanı’nı gezerken kapıldığım duygulara benziyordu hislerim. Bu güzel yapıları sanat etkinliklerine ayırmada emeği geçen herkesi kutlamak lazım gerçekten 👏🏻
Bu sergi maalesef 2 Eylül’de sona erdi. Telefonumun fotoğraf galerisinde kalsın istemedim ve sizlerle de paylaşayım dedim. Bozlu Art Project binasında farklı sergilerde buluşmak üzere.
Sevgiler,
Demet Albayrakoğlu
No Comments