Paramparça

Hangi parçamı alıp da sarmalasam ki? Nereye elimi atsam kabuk tutmuş başka bir yaram elimde kalıyor sanki. Acılarım amma da çokmuş. Üzerine örtmeye çalıştığım, zamanla unuttuğumu sandığım acılarım. Ama bak, hayatta kötü giden bir olay karşısında nasıl da hemen dağılıveriyorum. Aslında o anda yaşadığım acı, yaşamış olduğum başka bir acıyı tetikliyor ve onu hatırlatıyor bana. Onu hatırlayınca diğerleri de peşi sıra geliyor. Off, nasıl çıkıvereceğim bu işin içinden, bilmiyorum. Düşünmekten beynim sanki patladı ve parçaları yerden alıp birleştirmeye çalışıyorum. Başaracağım da sanki. Allah aşkına o kadar kolay mı bu iş? Bu hayat denilen yolu tek başına yürümek.

Hiç mecalim de yok, çok yorgunum. Taburenin üstünde, beynimi yormadan sadece saatlerce oturmak istiyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Böyle oturdukça; içimde ne kadar çok halledemediğim, üstesinden gelemediğim olay biriktirdiğimi anlıyorum. Nasıl da bir anda böyle dağılıverdim.

Birdenbire mi oldu sence bütün bunlar?

Ruhun sinyallerini çok önceden vermeye başlamıştı sana. Dışarı çıkmak istemeyişin, evde tek başına olmayı sevmen, geceleri uykuya bir türlü dalamaman, panik atak gibi nefes alamıyor gibi hissetmen, gecenin bir körü pencereyi açıp derin derin nefes almaya çalışman, arayanlara dönmek istememen, kaçıp uzaklaşmak istemen.

Kimden kaçmak istiyorsun? Nereye gideceksin peki?

Sanıyor musun ki aynı kafayla uzaklara gittiğinde bir şeyler değişecek ve iyileşmeye başlayacaksın? Önce, bu kırık dökük parçalarını birleştirmen gerek, iyileşme yolunda adım atmak için. Kimse senin adına bunu yapmayacak, yani bir kurtarıcın olmayacak. Evde tek başına oturduğunda ve kapı çaldığında beklediğin o kurtarıcıyı karşında bulamayacaksın. Bu kadar kolaycılığa kaçma artık. Bir silkelen ve kendine gel. Silkelendiğinde, o kırık dökük parçalarının yerlere saçılacağını ve bir daha asla toplayamayacağını düşünüyorsun içten içe, değil mi? Düşünme artık. Başla bir yerden.

Psikiyatristse psikiyatrist, dostsa dost.

Bunu kendin bulacaksın. Kime içini daha kolay açabileceksin? Kime anlatabileceksin çocukluk travmalarını? Karşımda öyle acınası durma. Aradığın o güç senin içinde, bir yerlerde saklı biliyorsun. Sana, yaşadıkların karşısında çok çabuk dağıldın demiyorum. Ayakta kalmaya çalıştın, hayatını bir şekilde devam ettirmeye çalıştın. Çok da iyi bir iş çıkardın bence. Ama buraya kadar. Şimdilerde, yaşadığın onca şeyin seni sürüklediği yerdesin. Buradan bakıldığında, böyle görünüyorsun. Şimdi sana sorsam, gerçekten böyle mi, diye. Onu bile söylemek istemeyeceksin. Çünkü o kadar bıkkın hissediyorsun kendini. Sürekli kendini ifade etmeye çalışmaktan, birilerine kendini anlatmaya çalışmaktan o kadar yorulmuşsun ki. Ama insanlar, anlamak istedikleri kadarını anlıyor. Fazlasını duymak bile istemiyorlar, inan. Aslında kimse bu devirde, dert dinlemek istemiyor, bizler o kadar bencil ve çıkarcı varlıklar haline dönüştük maalesef.

Sen öyle değilsin ama.

Sen, hayatın boyunca hep dinleyen tarafta oldun. Çevrendekiler hep anlattı, sen hep dinledin, hep onlara yardımcı oldun. Fedakarlık eden taraf hep sendin. Yani hep veren ama almayan taraftın sen. Almanın nasıl bir şey olduğunu bile bilmiyorsun. İnsanlar sana bir şeyler vermek istediğinde kendini rahatsız hissediyorsun. Hiç alışmamışsın ki almaya. Vermeye o kadar odaklısın ki. Sonuç, ortada işte. Hani, nasıl bu hale geldim, diye soruyorsun ya içinden. Çok belli değil mi gerçekten?

Senin en beğendiğim özelliğin neydi biliyor musun? Spora olan sevgin.

Biliyorsun, spor aslında bir disiplin işi. Onu hayatının bir parçası haline getiremedikten sonra sadece bir gösteriş aracı haline dönüşüyor. Hergün düzenli spor yaptığın zamanları hatırlıyor musun? Ne kadar da mutlu görünüyordun o zamanlar. Şu anda bile, oturduğun yerden bile kaslı bacaklarını seçebiliyorum. Sadece biraz paslanmışlardır bence o kadar. Yeniden başlasan spora. Buradan başlasan, eski seni sana hatırlatır belki de.

Bilemiyorum gerçekten. Bence sen kalkabilirsin yerinden. Gücünü toplayabilirsin. Unutma, ben senin mantık tarafınım ve hep yanımdayım. Duyguların iyileşene kadar da daha sık yanında olacağım. Hadi, bir gayret göster.

Kendine iyi bak.
 
 
Demet Albayrakoğlu
 
 

Yazarın Notu:

İlk defa bir resme bakıp onun bende uyandırdığı hislerden hareket ederek, yazımı hazırladım. Beğendiniz mi?