Kaçıp Gitmek İstemek

“Bir sonraki tatilinize ne zaman çıkacağınızı merak etmek yerine kaçmak zorunda olmadığınız bir hayat kurmaya çalışın.”

– Seth Godin

“Kaçmak zorunda olmadığın bir hayat”

Bu cümleyi okurken beynimde bir “gong” sesi duydum diyebilirim. Sanki bir rahatsız oldun bu cümleden, dedim kendi kendime ve başladım düşünmeye.

Bütün bir yıl çalışıp; yaz tatili yaklaşmadan nereye gidelim, kiminle gidelim, tatil bütçemiz nedir, kaç taksit yaptıralım gibi deli deli birçok sorunun sonunda plan yapıp; yaklaşık 1 hafta-10 gün tatile gittiğimiz zamanları düşündüm. İlk günlerin rehaveti ve hevesi ile devam eden tatilin 3. gününde sıkılmaya başladığımı söyleyebilirim. Sanki o koşturmalı, yoğunluktan nefes bile alamadığım günleri özlemeye başlıyorum. Oysa, herkesin emekli olduktan sonra, şehir hayatından kaçıp gitmek istemesi değil midir hayali? Bu soruda bile “kaçıp gitmek” ve “emekli” olmaktan bahsettiğimi fark ettim birden. Kaçıp gitmek istediğimiz bir hayat mı yaşıyoruz gerçekten? Peki emekli olacağımız günleri görebileceğimizin bir garantisi var mı?

Sorun-Çözüm Girdabı

Hayatımda kaçıp gitmek istediğim anların neler olduğunu bulmaya geldi sıra… Haydi hep birlikte neler yaşadığımızı bu amaçla hatırlamaya çalışalım. Ne dersiniz? İlk aklıma gelenler şunlar oldu; sorun üstüne sorunlar eklendiğinde ve bu sorunların çözümü hemen istendiğinde, sürekli bir şeyler talep edildiğinde, empati yapmayan veya yapamayan kişilerin tavırlarına maruz kaldığımda, gerçekten arkama bakmadan kaçmak istiyorum.

Peki, ben bu durumu değiştirebilir miyim?

Aslında evet. Alışkanlık haline getirmiş olduğum ve otomatik olarak yaptığım davranışları değiştirmem veya kendimi bir adım geride tutmayı becerebilmem gerekiyor sanırım. Burada ukalalık yaptığım zannedilmesin sakın, söylemek istediğim değişmesini istediğimiz şeylerin çözümü yine bizde, onu anlatmaya çalışıyorum. Örneğin; sorunların yoğun olduğu bir gün mü yaşıyorum ve sorunu yaşayan kişiler de benden çözüm mü bekliyor? Onları bir sıraya koyup, belki de aynı saat diliminde veya aynı gün içerisinde çözmeye çalışmamalıyım. Ya da karşı taraf empati mi yapamıyor; nasıl hissettiğim, bana o an neler hissettirdiği ile ilgili onunla konuşmalıyım. Tam da bu noktada hem mükemmelliyetçi yanımın hem de insanlara o anda yardımcı olmak istememin büyük katkısı var sanırım. Eskiden, şu mükemmelliyetçi yanımı çok sever, hayatımın her alanının olması gerektiği gibi, mükemmel olmasına çalışırdım. Ama zamanla gördüm ki böyle yaşamak benden de çok şey götürüyor.

“Akışına Bırakmak” isimli yazımda bahsettiğim gibi hayat bazı şeyleri akışına bırakmayı size öğretiyor. Bunu anlamakta zorlanıyor iseniz; kafanıza vura vura, öğretiyor size.

Spor Yapmak

Bu kaçışlar sadece tatiller ile olmuyor tabii. Yaklaşık 2 yıldır bu sebeple pilatese gidiyorum. Belli aralıklarla spor salonlarına yıllık üyelik yaptırıp, deli gibi kardiyo ve çeşitli aletlerle spor yapmaya çalışmış olsam da huzuru “pilates”te buldum diyebilirim 🙂

İnanın bana; ne kadar çok kasınızın olup, onların vücudunuzda nerelerde olduğunu ve onları nasıl çalıştırabileceğinizi öğrendiğinizde sizler de çok şaşıracaksınız. Pilates yaparken hem gevşediğinizi hem tüm kaslarınızın çalıştığını hem de içinizden uzadığını hissediyorsunuz.

Tabii ki pilates yaparken hiçbir şey düşünmüyorsunuz. Sanırım kaçış diye nitelendirdiğimiz yerlerde, “çok düşünmemek” yatıyor. Yine aynı yere geliyor konu ama; her şeyi çok düşünme, biraz akışına bırak, yani sadece yaşa diyesim geliyor içimden.

Şarkılar Söylemek

Kendim için yaptığım en güzel kaçışlardan biri de; İstanbul, Ortaköy’de bulunan Cep Sahne’nin “70’ler Türkçe-Pop Vokal Atölyesi”ne katılmak oldu.

Haftada 1 gün yaklaşık 2 ay süren bu atölyede yeni ve güzel insanlarla tanıştım. Söylemeyi çok sevdiğim şarkıları sevgili Haluk Hoca’mızın eşliğinde birlikte söyledik. Bizler için şarkıları notasına, nağmesine uygun söyleyip söylemediğimizin bir önemi yoktu. Sadece keyif alarak, hep birlikte şarkı söylemek yeterliydi.

Atölyenin sonunda vereceğimiz konserin hazırlıklarını ise görmeliydiniz 😁 70-80’li yılların modasına uygun; ispanyol paça pantolonlarımız, püsküllü ceketlerimiz; üzerinde renkli bandalar olan kabarık saçlarımız ile şahane idik gerçekten. O gece o kadar güzeldi ki herkes cıvıl cıvıl, çok renkliydi… Annemlerin 40 yaşımda, beni sahnede izlemeye gelmesi de bir o kadar komikti bence.

Vee En Büyük Kaçış: Kitaplar

Bu kaçış aralarında kitaplarımdan da destek aldığımı söylemem gerekir. Kitapları çok severek ve adeta dünyadan koparak okuyorum. Hatta zaman zaman, hayran olduğum kitap bölümlerinden yola çıkarak, sizlere yazılar yazmaya çalışıyorum. Şimdilerde Kürşat Başar’ın “Aklımda Hep Sen” isimli kitabını okumaya başladım, bakalım benim için neler saklıyor içinde, merakla okumaya devam ediyorum.

Aslında bu kaçış anlarında ne yapmak istediğimizi bulmak çok da zor değil, sadece biraz kendimiz üzerine düşünmemiz gerekiyor. Asıl zor olan şey; o anları yaratan durumları değiştirebilmekte. İşte ben, işin biraz bu tarafı ile ilgiliyim ve önümüzdeki günlerde bunlar üzerinde biraz çalışıyor olacağım sanırım.

Hayatımızda kaçmak istediğimiz anları yakalayalım ve bunları değiştirmek için beklemeyelim bence. Hayat, acı ve tatlı sürprizlerle dolu… Neler olacağını bilmediğimiz, takip ışığının aydınlattığı bir sahnenin üzerinde, rollerimizi oynamaya devam ediyoruz işte…

Kaçıp, gitmek de neyin nesi oluyor?

Sevgiler,
Demet Uncu