İki haftadır, farkındalığımı arttırmak için uyutan ve uyuşturan her şeyden uzak durmanın korkunç didişmesini yaşıyorum içimde. Diş çektirirken uyuşturma istemeyen mazoşist hastalar gibi hissediyorum kendimi. Her anın, her saniyenin, içimde kıpır kıpır hareket eden Alien benzeri düşüncelerin her biri cayır cayır yakıyor benliğimi. Umurumda…
Odanın orta yerine yağmur yağıyordu. Simsiyah bir bulut evdeki bu tek odaya bir belâ gibi çökmüş, bir tropik fırtına edasıyla kafasına göre takılıyordu. Pencerenin dışında durup içeriyi seyretmeye başladım. Oda geniş sayılırdı; bir bekâra göre en azından. Altına karton serdiğim sünger yatak, duvar kenarına…
Soluma bakıyorum. Duvarın önünde, çubuğundan bir fırt çeken Kızılderili’den başka kimseyi göremiyorum. İşaret parmağıyla odanın diğer ucunu gösteriyor. Kafamı çevirdiğimde genç bir kadınla göz göze geliyoruz. Saçları, narin omuzlarından aşağı dökülüyor. Kumral, kıvırcık ve dağınıklar biraz. Yüzünde, eski zamanlardan kalma, uçuk pembe ilginç bir…
The Sky is Crying çalıyordu. Gary B. B. Coleman yorumu en iyisiydi. Gitardan çıkan ezgi şarkıdaki yağmuru tenime işliyordu sanki. Terk edilmenin büyülü esrarı ve hüznü Coleman’ın sesiyle birleşmişti. Duvarlarda müzik, dışarıda yağmur… Evin tüm ışıklarını kapamış, gökyüzünün şehre serpiştirdiği damlacıkların melânkolisine teslim olmuştum.…
“Günaydın la kedi!” dedim apartman boşluğunda yalanan Tekir’e. Melül bakan gözleri şirrete döndü bir an “Kaçayım mı, kalayım mı, ne ayaksın?” arası bir bakışla karşılık verdi. Usulca yanından geçip merdivenlerden aşağı indim. Kapıdan çıkarken baktığımda, kaldığı yerden pıtısını yalamaya devam ettiğini gördüm. Mart’a çeyrek…
Bu saatte dışarıda gezen bir komşu: “Sonunda kopardı kayışı” bakışıyla geçti evin önünden ve tam o anda dilimin üzerinde bir ıslaklık hissettim. Sonunda bir kar tanesini yakalamıştım. Bir saniyelik zafer anının tadının damağıma yapışmasıyla beraber Spartalı bir komutan edasıyla içeri girip bir bira açtım.…
Miden bulanıyor, kusacak gibi oluyorsun, kusamıyorsun. Midende değil, zihninde çünkü yediğin içtiğin düşünceler. “Kaldıramıyorsun oğlum” diyorsun, “Yapma lan!” diyorsun yine de dinletemiyorsun kendine. İçine içine doldurduğun düşüncelerle kafa yapıyorsun. Zifir bir geceye başlamışsın yine, terk edemediğin iki sevgilin masanda konsomasyon yapıyor: Kahve ve sigara.…
Deniz’e… Kafamın içinde mayınlar var. Her beyaz sayfada patlayıp sağa sola saçılan düşüncelerimin başka bir açıklaması yok. Öyle bir patlama ki kelimeler zihnimin içinden dışarıya saçılıyor. Kameraya sıçrayan kanın sanal gerçekliği artırdığı endüstriyel filmlerdeki gibi… Kelimeler parçalanıp harf öbekleri gibi akıyor evin içine.…
Mahşeri bir trafiği yara yara şehirden çıkıyoruz. Ellerinde bayraklarla gözü dönmüş on binlerce insan âdeta memleketin kurtuluşunu kutluyor. Gülcemal’in arada bir “Şuradan…”, “Yok yok, öbür şuradan” gibi, düz ovadaki bir bordo berelinin bile yön duygularını alt üst edecek tarifleriyle bir yola ulaşıyoruz. Öğlen sıcağında…
Nihayet akşamüzeri varmak istediğim noktadayım. Evime yürüyerek yirmi dakika mesafede kentsel dönüşmüş bir getto. Bu gibi yerlere ibneleşmiş şehir diyorum. Komşuluğu, üretkenliği, insanların aynı sefaleti yaşasa da birbirine sahip çıktığı bir gecekondu yerleşkesinden, tamamen iğdiş edilip üretkenliği elinden alınmış, asimile ve edilgen bir apartman…
