2 | Sevmişmiş. Bitmişmiş.

 

İndeks

Açık Büfede Birer Tabağız Hepimiz | Bölüm 1
Sevmişmiş. Bitmişmiş. | Bölüm 2
Benim Sarhoşluğum Temizdir Bir Kere | Bölüm 3
Belki Şimdi Doğru Zamandır | Bölüm 4
Sevişme Vakti | Bölüm 5
Özledim. Bunu Söylemek Serbest mi? | Bölüm 6
Uyanıp Öpmeyi İstediğim Kadın | Bölüm 7
Bana En Çok Senin Tenin Yakışıyor | Bölüm 8
Burnumdan Getirdiniz Tatilimi | Bölüm 9
Böyle Bir Kırmızı mıydı? | Bölüm 10
Bana Baran’ı mı Savunuyorsun? | Bölüm 11
Sadece Sen Zarar Görürdün | Bölüm 12
Bir Oyun Oynayacağız Bu Gece | Bölüm 13
Daha Fazlasını İstiyorum | Bölüm 14
Tatil Biter, Aşk Biter | Bölüm 15
Bunlarla Yüzleşmek Acıtmıyor mu Canını? | Bölüm 16
Sesini Bile Özledin, Öyle Değil mi? | Bölüm 17
Adam Önce Senin Kriterlerinden Geçsin | Bölüm 18
Gözlerime Bak | Bölüm 19

 
 

24 Aralık 2020, Perşembe

Ayrılığın ardından geçen birkaç günün sonunda, altı ay boyunca sergilenen bir oyunda kendine biçilen rolü oynamış olduğunu idrak etmişti artık Pamir. Başrol kadın oyuncuydu ve replikler de öylesine güzeldi ki piyese inanmıştı.

Perde indiğinde gelen açıklama içler acısıydı.

Sevmişmiş.
Bitmişmiş.
Yaşadığı her duygu gerçekmiş.
Ama zamanla duyguları değişmişmiş.

Zaman?
Yıllar değil, altı ay!

İlişkilerin hızı inanılmazdı gerçekten günümüzde. Birkaç ayda büyük aşk yaşayabiliyor, arkasından gelen birkaç ayda da duygular değişebiliyordu. Buna arsızca “aşk” demek, kavramın içini boşaltmaktan başka bir işe yaramıyordu oysa.

Pamir bu yüzyılda aşk diye yaşanan hiçbir şeye inanmadığını defalarca anlatmıştı Baran’a ilişkilerinin başında. “Şehvet bolca ve biraz da dostluk belki. Birkaç aya geriye bir şey kalmaz” dediği her sefer aşk dizeleriyle karşı çıkmıştı Baran. İlk başlarda gülümseyerek okuduğu mısralara zamanla inanmış ve en büyük hatasını yapıp, göğsünün üzerindeki zırhı ve Athena’nınki kadar dayanaklı olan kalkanını indirmiş, Baran’a teslim olmuştu.

Pamir’i savunmasız bırakacak mısraların ilk şiddetli saldırıları doğum gününde gelmişti. Sabah yedide uyandığında, Baran, WhatsApp’ta hâlâ Pamir’e yazıyordu. Gece ikiden o saate kadar tam 140 mısralık bir şiir yazmıştı, anlaşılan kadın uyanana kadar da devam edecekti yazmaya.

Kelimeler çok güçlüydü fakat o uyurken sabaha kadar ona aşk sözcükleri yazan bir adam, her şeyden çok daha sarsıcıydı Pamir için.

İşte o geceden birkaç dize:

Aşkım, huzurum, mutluluğumsun
İyi ki doğdun

Yetişemediğim yaşlarına duyduğum hasret bir yana
Ki her birini ayrı dinlemek istiyorum
Gün gün
Dakika dakika
Senin sesinden
Heyecan heyecan
Yetişebildiğim yaşına duyduğum apayrı bir heyecan
Tutku
Merak
Yeni yaşının her bir anını seninle duyumsamak
An an yudumlamak
Ve yeryüzünde seninle aynı an diliminde olmak
Seninle olmak
Olmak

Aşkım, huzurum, mutluluğumsun
İyi ki doğdun

Ruhum seni çekiyor
Bedenim seni çekiyor
Gecenin karanlığında güneşi çektiğim gibi
…

Bugünden sonrası daha da çoşkuluydu. Mısralar güçlenmiş, şiirlerdeki tutku artmış, Pamir’in üzerindeki her bir koruma günbegün kaldırılmıştı. Ta ki son parça da çıkarılıp ruhu çırılçıplak kalana kadar.

Pamir direndikçe, Baran korkma diyordu:

İçinde yok olduğum
İçinde var olduğum
Kadın
Korkma
Atla
Ben seni tutarım
Bırakmam da
Düşürmem de

Ve sadece birkaç ay sonra; “Ahh kusura bakma, gerçekten aşktı, sen de atladın o kadar ama bitti” diyebilmişti rahatlıkla. Yere çakıldığında kırılan kemiklerine mi üzülsün, bir adamın atla komutuyla bedenini boşluğa bıraktığı için kendine mi kızsındı Pamir?

Saf saf kırılganlıkları ile Baran’ı bezdirdiğini sanmıştı. Aşk dolu dizelerin ardından “sözümü kesmeden dinle”ye tahammül edemediği için kendini hassas sanıyor, suçluyordu. Beynini de Baran’ın ellerinde parçalanması için adama teslim etmiş olsa gerekti.

Ayrılığın akabinde yaşadığı “oluyor olamaz” dönemi -psikolojideki karşılığı ile “inkar” evresi- geçmiş, “öfke” basamağına yükselmişti Pamir. Bu evredeyken Baran’ın “Dostluğumuz baki, daima yanındayım” sözlerini her duyduğunda adamı bir kaşık suda boğmayı arzuluyordu.

“Yeterince dostum var. Kedinin fareyle oynadığı gibi benimle oynayan bir adamın dostluğunu isteyeceğimi de nereden çıkarıyor?” diye düşünmekten edemiyordu. Dostluğunu da, sarsılmaz mantığını da, şiirlerle taçlanan aşkını da istediği kadına sunabilirdi, yeter ki kendisinden uzak dursundu. Ama uzak durmuyordu Baran. Birlikte yürütecekleri bir proje için ya da sadece kadını merak ettiği için arıyor, yazıyordu.

O kadar iyiydi ki (!) sıklıkla kadını kontrol ediyor, “Daima yanındayım” diye tekrarlıyordu.

Aşkı gibi, gönlü de yüceydi. Aşkının o kadar yüce olmadığını yakın zamanda gören Pamir, azizliğinin de gerçekliğini elbette sorguluyordu.

“Bir kez daha beni aramasına izin vermeyeceğim” diye düşündü son telefon konuşamalarının ardından. Sanki gözyaşlarını kontrol etmek, ne kadar üzüldüğünü görmek, acısından beslenmek için arıyordu Baran. Toparlamayı başardığı ruh hali, Baran’ın sözleri ve tavırları karşısında yeniden yerle bir oluyor ve kendini bir kez daha adamın karşısında ağlarken buluyordu.

Bu görüşmelerin ardından her seferinde yıkıldığını anladığında “Bir süre konuşmayalım” diyerek sinirle kapattı telefonu. Ayrılan insanlar onlar gibi günde beş posta telefonda konuşmuyordu. Bu saçmalıktı. Kendisini aramasına izin vermemeliydi.

Baran Bey, telefonda bir kez daha aşkının bitişini anlatırken bunları dinlediği ve üstüne bir de ağladığı için adamdan önce kendisini boğmalıydı zaten. Ne olmuştu ona? Nasıl bu kadar güçsüzleştirilmişti.

Ağlama sebebinin kaybedilen “aşk” değil de “sinir” olduğunu hissedince bir nebze olsun sakinleşti. Kandırılmış hissediyordu ve bu oyuna düşecek kadar budala olduğu için kendine kızıyordu. Ama öfke, nefret iyiydi. Zırıl zırıl kendine ve kaybettiği adama ağlamaktansa öfkelense daha iyiydi. Kaybedilen bir şey de yoktu ayrıca. Hiçbir zaman sahip olunmayan asla kaybedilemezdi.
 
 
 

26 Aralık 2020, Cumartesi

“Gözyaşların ve acınla mastürbasyon yapmasına izin vermeye devam etmeyeceksin artık” dedi Didem şöminenin karşısında oturmuş şarabını yudumlarken.

Telefonda konuşarak Pamir’in toparlanmasına yardım edemeyeceğini anlayınca İstanbul’a gidip, hafta sonunu Bursa’da kendisiyle geçirmeye ikna etmiş ve alıp getirmişti arkadaşını kendi evine. Tebdil-i mekanda ferahlık vardır, diye boşuna söylememişti ataları. Dört duvar arasından çıkmalı, hatta Baran’ın içinde olduğu şehirden bir süre uzaklaşmalıydı Pamir.

Didem şömineye bir iki odun daha attıktan sonra Pamir’in kadehini bir kez daha doldurdu ve “İç” dedi. Yerine geçerken de ekledi; “Ne zaman kesmeyi düşünüyorsun bu saçmalığı?”

“Anlamıyorsun…” deyip aynı teraneyi bir kez daha anlatacağı sırada telefonundan gelen bildirim sesiyle ekrana şöyle bir baktı Pamir.

Baran konusunun yeniden açılmasını istemeyen Didem, “Mesaj kimden?” diye sordu. Pamir hemen cevap vermedi, arkadaşı bakışlarıyla ısrar edince “Kuzey’den” dedi zor duyulur bir sesle.

“Öyle mi?” derken muzip bir ton vardı Didem’in sesinde.

“Yapma lütfen. Şaka kaldıracak halim yok.”

“Bir şey yapmıyorum. Ne diyor, merak ettim.”

“Endişe ediyor, bir iki gündür yazıyor böyle ara ara.”

“Biliyor yani Baran’la ayrıldığınızı.”

“Yok bilmiyor.”

“Eee neden endişeleniyor o zaman?”

“Instagram’daki hareketlerimden olsa gerek. Gündüz manik bir enerji, gecesinde ise elimde bir kadeh ile melankolik hallerin nedenini bilebilecek insanlardan da o yüzden.”

“Cevap yazsana.”

“Yazışırsak anlatmak zorunda kalırım, oysa gücüm yok.”

“Ne demek gücüm yok, saatlerdir bana çene yetiştiriyorsun ya… Hem başka biriyle konuşmak iyi gelir, kafan dağılır.”

“Bir zamanlar beni ondan da uzaklaştırmaya çalışmıyor muydun sen? Şimdi bu yaptığın ne?”

“Kuzey, Baran’ın yanında sütten çıkmış ak kaşık sayılır. Ayrıca git adamla seviş demiyorum, konuş diyorum.”

“Seninle konuşuyorum ya.”

“Ben yatmaya gidiyorum canım. Sen biraz da Kuzey’e anlat Baran’ı. Çünkü benim şahsen beyefendiye daha fazla tahammül edecek gücüm kalmadı” dedi ve odasına yöneldi.

Şömine ateşi ve elindeki kadehle bir vakit oyalandıktan sonra telefonunu aldı ve Kuzey’in mesajını açtı.

Bir iki karşılıklı mesajlaşmanın ardından konuşmaya karar verdiler ve iki saat soluksuz konuştular. İlk saatinde Pamir, Baran’ı anlattı; en başından bugüne kadar yaşananları kısaca özetledi. Sessizce dinleyen Kuzey, Pamir’in anlatacakları bittiğinde bambaşka bir yerden değerlendirdi olanları.

“Seninle ilgili inanılmaz olan da bu, ne kadar kalbini kapadığını iddia etsen de açabiliyorsun sonuna kadar her defasında. Bunca duygu; aşk, şehvet, acı… Tüm bunları hissedebilmek için insanlar nelerden vazgeçer biliyor musun? Acı çekiyorsun evet ama bu aslında insanlığını hâlâ koruduğunu gösteriyor. Hiçbir şey hissedemeyen yığının arasında kendini şanslı saymalısın.”

“Ya evet çok mutluyum acı çekebildiğim için” diye söylendi Pamir. Kuzey ise asıl bu duyguların yaşam olduğunu açıklamayı usanmadan sürdürdü. Yüzeyde anlamakta zorlansa derinlerde Kuzey’in anlatmak istediğini kavramaya başladı bir noktadan sonra.

Son bir saatte ise bambaşka konulardan bahsetti Kuzey; dinler mitolojisi, evrenin entropisi¹, yaşadıkları ülkede hatta dünyanın genelinde kadın olmanın zorlukları… Zihnini o kadar başka konularda zorladı ki kadının, Baran konusu bir süreliğine de olsa dimağında kapladığı alanı kaybetti.

Telefonu kapadıklarında kendini çok daha iyi hissediyordu Pamir. Bu kadar üzüldüğü ve bunun zayıflık olduğunu düşündüğü için kendini suçlamayacaktı artık. Haklıydı Kuzey; üzülebildiği için mutlu olmalıydı, duyguları robotlaşan çoğunluğun aksine, ağlayabilmişti biten bir aşkın ardından. Güçsüzlük değil, insancaydı sadece. Asıl kudret, acı çekmemekte değil, kendini bir kez daha yaratabilmekteydi.

Kadehini elinde, bakışları alevlere dalmışken Didem salona geri döndü.

Pamir’in “Uyumamış mıydın sen?” çıkışı karşısında gülümsedi ve “Yok, kitap okuyordum. Konuşma sesleri kesilince bir kontrol edeyim istedim seni” dedi. Ardından hovarda bir bakışla haylaz haylaz gülümseyerek telefonunu eline aldı. “Bak şimdi ne yapacağız?” derken müzik uygulamasını açtı, telefonu evin ses sistemine bağladı ve reggae, fusion, hip hop ve rap karışımı tarzıyla Snow Tha Product basları patlatırcasına çalmaya başladı.

“Delirdin herhalde bu saatte?”

“Kalk, kalk, kalk! Dans edeceğiz.”

Pamir’i kaldırdı oturduğu koltuktan. Bir yandan zıplıyor, dönüyor diğer yandan oldukça yüksek bir sesle şarkıya eşlik ediyordu. Israrları sonunda Pamir de katıldı şarkıya ve dansa.

I don’t want a half, bitch, I want the whole thing
I’m an itty bitty saditty bitch that go both ways
All I do is make plays, hit a lick and make waves
Take a flight on vacation and make things take place

“Hadi ama daha iyisini yapabilirsin. Duyayım o içine kaçmış sesini daha yüksek. Daha, daha yüksekkkk. Hadi güzelim, bağır.”

Bir şarkı, diğerini kovaladı. Yorgun düşüp her ikisi de kendisini ayrı bir koltuğa bırakana kadar dans edip haykırarak parçalara eşlik ettiler.

“Cidden delisin sen” derken gülümsüyordu sonunda Pamir.

“Elbette öyleyim. Delilik bulaşmayan her hayat çok yavan çünkü.”

Solukları düzelene kadar sessizce oturdular.

“Bu gece uyuyacağımızı sanmıyorsun, öyle değil mi?”

Didem’in sorusu karşısında güldü Pamir; “Sanırım daha başka planların da var bizim için.”

“Elbette var. Ama önce diğer şişeyi açayım, sen de şömineye odun at, baksana söndü sönecek.”

Pamir arkadaşının dediğini yaptı, ateşi bir kez daha alevlendirdi. Yerine geçmişti ki Didem yeni iki kadehle döndü salona.

“Eee Kuzey ne anlattı iki saat?”

“Yani ben anlattım daha çok.”

“Gerçekten anlattın mı Baran’ı?”

“Evet.”

“Eski aşkına, yeni aşkından dolayı nasıl acı çektiğini anlattın yani. Bayılıyorum senin bu dürüstlüğüne. Konuşacak başka bir şey bulamadın mı?”

“Bulduk sonra Didem.”

“İyi bari tebrik ederim.”

Kısa bir sessizliğin ardından Pamir yeniden konuşmaya başladı.

“Senin beni buraya getirmenin, İstanbul’dan uzaklaştırmanın, yerinde bir karar olduğunu söyledi. Daha uzun bir kaçışa ihtiyacım olursa yanına gidebileceğimi de ekledi.”

“Yok artık!”

“Öyle değil. O dönemi çoktan kapattık biliyorsun.”

“Çok şükür.”

“Fethiye’yi sevdiğimi biliyor, yardım etmeye çalışıyor.”

“Canım benim, Fethiye’yi çok özlediysen, seni uğraştırmaz ben butik bir otel bulur, yerini ayırtırım. Gider orada kalırsın. Hatta yalnız gitmek istemiyorsan ben de gelirim seninle. Şimdi bir de Kuzey çıkarmayalım başımıza.”

“Allah’ım ya sen de bir alemsin, birkaç saat önce adamla konuşayım diye güya uyumaya gitmemiş miydin sen?”

“Ya kuzum benim, konuş, tamam; aklın dağılır dedim. Adamın yanına git, demedim herhalde.”

“Çıldırmak üzereyim Didem.”

“Onun farkındayım. Ama çözemiyorum. Neler atlattın sen… Zamana ihtiyacın var sadece ve biraz sakinleşmeye. İstediğin hızlıca sıyrılmak bu duygulardan, anlıyorum. Ama bizler yeni bir komutla bir önceki halin tam tersini yaşayabilecek makineler değiliz. Biyolojik varlıklarız. Gene de bu yaşlarda aşk acısı çekmenin iyi bir yanı da var; ergenlikte inandığımız gibi bunun her şeyin sonu olmadığını, ölmeyeceğimizi, yeniden seveceğimizi, acının önünde sonunda geçeceğini biliyoruz. Sadece senin kurtulmak istediğin hızda sönmeyecek alevler.”

“Bu sefer içimde bir şeyler öldü gibi hissediyorum. Ve o ölen şey, içten dışa beni de çürütüyor.”

Bazen insan acıya tutunur, onu da kaybederse dayanaksız kalacağını düşünür, diye içinden geçirdi Didem.

Bir kez daha konuyu değiştirme çabasıyla “İşler nasıl? Yeni bir proje var mı?” diye sordu.

“O da başka bir sorun. Baran’ın ajansı büyük bir reklam anlaşması yaptı kısa süre önce. Fotoğraflar ve reklam filmlerinin çekimi için de benimle görüşüyorlar. Henüz net bir cevap vermedim. Projenin başında kim var, bil bakalım? Baran. Birlikte çalışmak zorunda kalacağız. Öyle zor ki.”

“Tanrım…”

“Ya evet Tanrım.”

“Ne zaman başlıyor çekimler?”

“Daha bir iki haftası var.”

“Tamam o zaman. Gidiyoruz.”

“Nereye gidiyoruz ya?”

“Kesinlikle Fethiye’ye değil” dedikten sonra kısa bir an durdu ve o anda aklına gelmişçesine “Mardin’e ne dersin?” diye sordu.

“Mardin mi? Kafayı yedin her halde. Bu soğukta başka yer bulamadın mı?

“Yıllar oldu Mardin’e gitmeyeli, uzun zamandır yeniden gitmeyi planlıyordum. Sen de olağanüstü kareler çekersin orada, aklın dağılır biraz. Kim bilir bir Mardin sergisi bile açarsın belki. Ben de dergide Mardin üzerine bir gezi yazısı yazarım. Belli olmaz yeni bir öykü bile çıkarabilirim bu kadim şehirden. Aklımda bir hikaye var ama gitmeden yazamam. Sen de uzaklaşmak istiyorsun İstanbul’dan. İkimize de iyi gelecek, göreceksin bak.”

“Yok canım hiç gücüm yok benim oralara gidecek. Zaten yeni projeye hazırlanmam lazım. Bu sıkışıklıkta Mardin’e falan gidemem.”

“Biraz önce Fethiye’ye gitmeyi düşünüyordun ama ciddi ciddi.”

“Ya aynı şey mi? Hem Mardin çok da soğuktur şimdi. Güney ise en fazla buranın sonbaharı kadar serin olabilir.”

“Kalın giyinirsin o zaman sen de.”

“Didem ya, lütfen gidemem Mardin’e falan. Baharda belki. Tamam işte ilkbaharda gidelim. Dediğin gibi ben fotoğraf çekerim, sen de artık gezi yazısı mı yazarsın, oradan bir öykü mü çıkarırsın, o kadarına karışmam.”

Sessizce oturdular bir süre. Sonunda Didem yeni bir soruyla sarstı Pamir’i.

“Baran’la seni öyküleştirmek istiyorum. Günümüz ilişkilerinin bir tezahürüsünüz ne de olsa.”

Pamir yüzüne yerleşen endişeyle, “Nee?!! Yapma lütfen, diyeceğim ama bu fikir bir kere aklına düştüyse ne desem durduramam seni biliyorum” dedi.

“Saçmalama, izin vermezsen elbette yazmam.” Bir an durdu ve “Eee ne diyorsun? Değil öykü, sizin hikayenizden roman çıkarabilirim. İzin ver yazayım” diye devam etti.

“Bilmiyorum Didem. Yorgunum. Hiçbir şey düşünecek halim yok.”

Yeni bir sessizliğin ardından Didem bir kez daha çekinerek konuşmaya başladı; “Bir şey daha söyleyeceğim ama kızma lütfen” dedikten sonra sakince bekledi. Pamir “Eee?” diye sorunca devam etti, “Baran’la olan proje. Ne gerek var canım benim, kendine bu işkenceyi neden yapasın ki? Kabul etme projeyi. Baran’dan da bir süre uzak dur.”

“Bir şeyle oyalanmaya ihtiyacım var. Aklımı meşgul etmeliyim.”

“Hah, Baran’la çalışırken aklının neyle meşgul olacağı ortada. Adamdan kurtulmaya çabalarken onunla çalışmak hiç mantıklı gelmiyor bana.”

“Ne yapayım peki? Anlatamıyorum galiba delirmeme ramak kaldı.”

“O konuda da bir fikrim var. Dergide yeni bir yazı dizisine başlıyoruz, İstanbul’un bir zamanlar en lüks semtleri olup da bugün gözden düşmüş hatta varoşlaşmış bölgelerini anlatacağız. Yazıları Pelin kaleme alacak. Olağanüstü bir kadındır. Tanışmanızı çok isterim, hatta birlikte çalışmanızı. Senin fotoğrafların, Pelin’in anlatımı ve benim editörlüğüm. Sen, Pelin, ben. Şu anda ihtiyacın olan kadın enerjisi ve dayanışması. Evet biliyorum Baran’ın sunduğu büyüklükte bir proje değil ama çok daha sanatsal, ruhunu besleyecek bir iş. Bir düşün lütfen.”

“Ben bir şey düşünmek istemiyorum dedikçe sen zihnimi yormam gereken bir sürü yeni soruyla geliyorsun.”

“Çünkü ihtiyacın olan bu. Sabah akşam biten aşkın için üzülmek yerine ne düşünürsen düşün çok daha sağlıklı.” Pamir susuyordu, Didem devam etti. “Pazartesi dönme İstanbul’a. Bu haftayı burada geçir. Yılbaşında yalnız olmanı istemiyorum. Çocuklar ve benimle aklın dağılır. Tombala, Poker, Tabu, BlackJack, Monopoly, Uno, Kastet… Oyunlardan oyun beğen.”

Pamir karar vermeye çalışırcasına arkadaşının yüzüne baktı bir süre.

“Yılın en güzel dönemlerinden birinde evinde depresif bir kadını istediğine emin misin?” dedi sonunda.

“Yıla gel; 2020. Ölmeden geride bıraktığımız için mutluyum. Senin depresifliğine gelince, birçok insanın neşesine tercih ederim.”

İkinci şişe biterken Didem, Pamir’i en az bir iki hafta yanında kalmaya, Baran’la çalışmak yerine Pelin’in projesine katılmaya ve yayından önce taslakları okuması önşartı ile Baran’la kendisinin hikayesini yazmasına izin verme konularında ikna etmişti.

İkisi de gözlerini artık zor açacak noktaya geldiklerinde uyumak üzere odalarına çekildiler.
 
 
 

05 Ocak 2021, Salı

Geçen on gün zarfında Pamir toparlanacağına, her geçen gün daha derin bir karamsarlığa düşüyordu. Devamlı söyleniyordu;

“Hayatımda bir denge vardı, onca acıdan, kaostan sonra her şeyi yerli yerine oturtmuştum, huzurluydum. Özenle dizdiğim Jenga² bloğumu adamın birinin tek bir hareketle yerle bir etmesine izin verdiğim için kendimi boğasım var. Bu lanet acı çekme duygusundan kurtulamadığım için ayıltıp ikinci bir kez daha boğasım var hatta kendimi.”

Didem aldıkları kararları zorlayarak da olsa Pamir’e uygulatıyordu bu esnada. Önce Baran’ın şirketine projede yer alamayacağını bildirmiş, ardından da Baran’la görüşmeleri minimuma indirmişti Pamir. Günbegün Baran’ın hayatındaki varlığı silik bir anıya dönüyor olsa da o yoğunluktaki bir ilişkinin alışkanlık tutsaklığının etkileri kolay solmuyordu.

Pelin’le telefonda da olsa tanışmış, yazı dizisi için düşündüğü semtleri öğrenmiş, kendisi de bazı önerilerde bulunmuştu. Siyah beyaz olmalıydı elbette fotoğraflar. Hatta sahafları, kütüphaneleri, interneti tarayıp bu semtlerin revnaklı³ dönemlerinin fotoğraflarına ulaşmalı, aynı kadrajla bugünkü hallerini, “bozulmayı” çekmeliydi. Bu fikri Pelin de sevmişti.

Didem ara ara Mardin konusunda sıkıştırmaya devam ediyor, farklı bir çevre ve insanların Pamir’e iyi geleceğini söylüyor; “Kim bilir belki orada seni başka bir hikaye bekliyordur” diye takılıyordu arkadaşına.

Hikaye demişken, Pamir’in onayını aldığı gecenin sabahında Baran ve Pamir ilişkisini öyküleştirmeye başlamış, iki gün içinde de bitirmişti ilk bölümü. Yayınlandığında oldukça ses getirmiş olsa da Pamir’in acizliği, Didem’in güçlü kadın karakterlerine alışık daimi okurlarını şaşırtmıştı. Pamir’in hallerine sinirlenen okurların yorumlarını arkadaşına gösteriyor “Görüyor musun neler yazdıklarını? Herkes silkelenip bu adamı üzerinden atmanı istiyor” diyordu.

“Üç günde atacaksam acıyı üzerimden Baran’dan ve her şeyi birkaç günde harcayan günümüz insanından ne farkım kalacak?” diye cevaplıyordu Pamir, gene de güçsüzlüğü ile böylesine yüzleşmek zorunda kalmak sarsıyordu kadını. Toparlanamadıkça paniği artıyor, yıllar önce düştüğü depresyon girdabına bir daha kapılmaktan korkuyor, zafiyetine kızıyordu.

Gelelim yukarda tarihini attığımız salı gecesine.

Kuzey, gündüz Pamir’in bir diğer mutsuz sosyal medya paylaşımının ardından mesaj atmış, aldığı cevaplardan tedirgin olunca “Akşam arıyorum, konuşacağız” demişti.

Telefon konuşmasının ilk dakikalarında Kuzey; “Toparlamış olacağını düşünüyordum, oysa on gün önce konuştuğumuzdan çok daha kötüsün. Daha fazla itiraz kabul etmiyorum, geliyorsun bu hafta sonu” dedi.

“Herkes bir yerlere gitmemin iyi geleceğini sanıyor. Didem de ‘Mardin’e gidelim’ diye tutturdu. Bir hikaye yazacakmış, gitmesi gerekiyormuş o bölgeye, beni de yanında sürüklemek istiyor.”

“Mardin mi? İyiymiş” derken keyifli bir tını vardı Kuzey’in sesinde. “Ben de çok severim. Ama güzelim bu dönem gidilmez oralara. Hem soğuk hem de pandemiden dolayı her yer kapalı. Otelde oturmaya mı gideceksiniz? Baharda birlikte gideriz, salgın da hafiflemiş olur. Sen en iyisi şimdi buraya gel, ben seni Kayaköy‘e götürürüm, Mardin mimarisi ile çok benzer biliyorsun Kayaköy. Didem de gelsin isterse, aynı ilhamı burası da verir.”

Pamir güldü ve “Söyleyeyim Didem’e” dedikten sonra biraz çekinerek ekledi; “Yalnız senin yanına gelmek, bu ruhsal halde, ne kadar doğru ondan pek emin olamıyorum.”

“Saçmalama lütfen, kırılgan bir halde geleceğini biliyorum. Yemek yaparım sana, şarap içeriz, saatlerce konuşuruz, film izleriz, dağ bayır gezeriz. Hem Haliller de Fethiye’de biliyorsun. Onlar da seni görmeyi ister. İyi gelecek sana buralar ve eski dostların, göreceksin.”

“Biraz düşüneyim, olur mu?” diye cevapladı Pamir.

Telefonu kapattıktan sonra Didem’in yanına gitti.

Arkadaşı her zamanki muzır gülümsemesiyle bakıyordu yüzüne. “Dur” dedi, “Şarabı koyayım, öyle anlat.”

Birkaç dakika sonra elinde iki kadehle salonda Pamir’in karşısında yerini almıştı Didem. İlk yudumların ardından Pamir anlattı Kuzey’le yaptığı konuşmayı.

“Gidecek misin?”

“Bilmiyorum. Seni de davet etti. Benimle gelmek ister misin?”

“Canım benim, onca yolu tek başına gitmeni istemiyorum, bu yüzden elbette seninle gelirim ama ben ya kendi arkadaşlarımda kalırım ya da bir otelde. Yanımda toparlayacağını sanıyordum fakat görüyorum ki çok da yardımcı olamıyorum. Baran’dan ayrılalı kaç hafta oldu, iyileşeceğine gittikçe daha derin bir kedere gömülüyorsun. Başta istemiyordum Kuzey’in yanına gitmeni fakat belki de ilk gençlik yıllarından bir dostun, bir dönem aşkla sevdiğin bu adamın yardım talebini kabul etmelisin.”

Pamir bir cevap vermedi. Telefonunu eline aldı; “Cuma akşamı sendeyim” yazdı.
 
 

Devamı için tıklayınız.

 
 

Didem Çelebi Özkan

 
 

Notlar & Açıklamalar:

 
* Bu bölümü yazarken en çok bu parçayı dinledim. Sizin de hoşunuza gidebileceğini düşünerek linkini bırakıyorum 👉🏻 Si l’amour existe encore, Jean-François Michaël
 
 
1 Entropi, fizikte bir sistemin mekanik işe çevrilemeyecek termal enerjisini temsil eden termodinamik terimidir. Çoğunlukla bir sistemdeki rastgelelik ve düzensizlik (kaos) olarak tanımlanır ve istatistikten teolojiye birçok alanda yararlanılır. – Vikipedi     ⇡⇡⇡

2 Jenga, tahta bloklardan oluşan eğlenceli bir denge oyunudur. Jenga oyununda amaç kulenin altından tahta blokları çekerek kulenin üstüne kuleyi devirmeden koymaktır.     ⇡⇡⇡

3 Revnaklı: Gözalıcı, güzel, hoş     ⇡⇡⇡